Seite
Liber Incipiunt capitula ſecundi libri j De regulis ẜm quas ſcriptura de pa­tre loquit̉ ⁊ filio. ij De his ſcripture locis in quibꝰ dubiū eſt an propter aſſumptam creaturā minorem patre iudicēt filium: an ve ro hoc tantum quod licet equalē pa tri: tn̄ ⁊ de patre ſic doceant. iij De his qui ſpiritūſanctum non mino rem patre iudicant: ſed tātum ꝙ de patre procedit. iiij De clarificatione qua ⁊ pater filium glorificat ⁊ filius patrem. v Quō intelligenda ſit miſſio: ſiue filij aūt ſpirituſſancti. vi Quid ſit ꝙ nunqͣꝫ legit̉ pater maior ſpirituſancto. aut ſpirituſſanctꝰ mi­nor patre. vij Propoſitio queſtiōis de multimodis apparitionibus dei: quarum quedaꝫ miſſiones appellant̉: cum pater miſ­ſus nō queat dici: ſed aut filius: aut ſpirituſſanctus cooperante tamē in om̄ibus trinitate. viij De his qui naturam dei viſibilem pu tauerunt. ix De his qui filium volūt etiam an̄ car­nis aſſumptionem fuiſſe mortalem: vt ſolꝰ pater immortalitatem habe­re credatur. x An indiſcrete deus trinitas patribus apparuerit. An aliqua ex trinitate ꝑ ſona. xi De tribus viris abrae viſis: cum qͥbus ſicut cum dn̄o deo loquitur. xiij De duobus angelis qͥ in humana for ma apparuerunt loth: ⁊ in quibꝰ do minus ſingulariter appellatur. xiij De viſione Moyſi qua deum vidit in oreb per ignem in rubo. xiiij De apparitione dei in exitu iſrael de egypto. xv De his que diuinitus geſta ſunt corā moyſe in monte ſyna. xvj Utrum deus per ſuam ſubſtantiam Moyſi apparuerat: an per viſibilē creaturam. xvij. Ꝙ ex perſona dn̄i Ieſu chriſti dicta intelligenda ſunt Moyſi: ponam te ſupra petram ⁊ auferam manuꝫ meam ⁊ poſteriora mea videbis. xviij De viſiōe danielis in qua illi ⁊ pr̄is et filij ꝑſona apparuit in ſpecie corꝑali Aurelij Auguſtini de trinitate in ſecūdū librum proemium. Um homines deum querunt: ⁊ ad intelligentiam trinitatis ꝓ captū infirmitatis humane ani­mum intendunt: exꝑti difficulta tes laborioſas: ſiue in ipſa acie mentis conā tes intueri inacceſſibilem lucem: ſiue in ip̄a multiplici ⁊ multimoda locutione ſcriptura rum vel litterarum ſacrarū: vbi mihi non vt detur niſi atteri animam: vt chriſti gr̄a glori ficata dulceſcat: cum ad aliqͥd certū diſcuſſa om̄i ambiguitate ꝑuenerit: facillime debēt ignoſcere errātibus in tāti ꝑueſtigatiōe ſe­creti. Sꝫ duo ſunt que in errore hominū di­ficillime tolerant̉: p̄ſumptio priuſqͣꝫ veritas pateat: ⁊ cū iam patuerit p̄ſumpte defenſio falſitatis. A quibus duobus vitijs nimis ini micis inuentioni veritatis: ⁊ tractatiōi diui noꝝ ſcōrūqꝫ librorū: ſi me vt p̄cor ⁊ ſpero: de us defēderit atqꝫ muniuerit ſcuto bone vo­Psͣ. 5 luntatis ſue: ⁊ gr̄a miſericordie ſue: nō ero ſegnis ad inqͥrendā ſubſtātiā dei: ſiue ꝑ ſcri­pturā eiꝰ ſiue ꝑ creaturā. Que vtraqꝫ nobis ad hͦ ꝓponit̉ intuēda: vt ip̄e q̄rat̉: ip̄e diligat̉ qͥ ⁊ illā īſpirauit: ⁊ iſtā creauit. Nec trepidus ero ad ꝓferēdā ſnīam meā: in qͣ magis ama­bo inſpici a rectis. qͣꝫ timebo morderi a puer ſis. Gratant̓ em̄ ſuſcipit oculū colūbinū pul­cerrima ⁊ modeſtiſſima charitas: dentē aūt caninū vel euitat cautiſſima hūilitas: vel re tūdit ſolidiſſima ꝟitas Magiſqꝫ optabo ad libet rep̄hēdi: qͣꝫ ſiue ab errāte: ſiue ab adulā te laudari. Nullꝰ em̄ rep̄henſor formidādus ē amatori ꝟitatis. Etem̄ aūt inimicꝰ rep̄hen ſurꝰ ē: aut amicꝰ. Si gͦ inimicꝰ īſultat: ferēdꝰ ē. Amicꝰ aūt ſi errat docēdꝰ: ſi docet audien dus. Laudator ꝟo ⁊ errās ꝯfirmat errorē: et adulās illicit in errorē. Emēdabit gͦ me iuſtꝰ Psͣ. 40 in miſcd̓ia ⁊ arguet me: oleū aūt pctōris nō impinguabit caput meum. De regulis ẜm quas ſcriptura de patre ⁊ filio loquitur. Ca. I. Uāobrem quāqͣꝫ firmiſſi­me teneamus de dn̄o nr̄o Ieſu xp̄o: ⁊ ꝑ ſcripturas diſſeminatā: ⁊ a doctis ca­tholicis earundē ſcpͥtura rū tractatoribꝰ demōſtra tā tanqͣꝫ canonicā regulā: quō intelligat̉ dei filiꝰ ⁊ equalis patri ẜm dei formā: in qua ē et minor patre ẜm ſui formam quam accepit: in qua forma non ſolū patre: ſed et ſpiritu­ſancto: neqꝫ hoc tm̄: ſed etiam ſeipſo minor