![]()
VII habitum ⁊ ſic patet ꝙ inchoatiuum v̓ tutum eſt nobis innatum. cōplementū vero eſt nobis per exercitiū acquiſituꝫ Deinde ibi. Quar̄ quēadmodū Re petit concludendo preambulū bene d̓ claratum. d. ſequi ex premiſſis. ꝙ quēadmodum in intellectu opinatiuo ſūt due ſpetiēs vna quidē innata.ſ. demo tica ⁊ altera acquiſita.ſ. prudētia ſic in appetitu morali due ſunt ēt ſpetiēs vna quidem innata.ſ. quedā v̓tus ſeu inclinatio naͣliter ad bonuꝫ. altera v̓o acquiſita que quidē ē principalis ī bo nitate quia reddit hominē ſimpliciter bonū deinde ibi. ¶ Et harum propōit cōcluſionē principaliter intentā ⁊ ē ꝙ prīcipalis v̓tus appetitiua qͦ moralis dicitur nō poteſt eſſe ſine prudētia qͣꝫuis enim naͣlis poſſit eſſe ſine pruden tia nō tamen iſta moralis. Conſequē ter ibi. ¶ Propter qd̓ aiunt. Probat concluſionem propoſitā primo teſtimonio ſocratis. 2º. teſtimonio cōmuni tatis ſcd̓a ibi. Signū āt Dicit gͦ primo ꝙ propter hoc ꝙ v̓tutes nō poſſūt eſſe ſine prudētia ideo multi ſocratici dicūt v̓tutes eſſe prudentias vnde ipſe magr̄ ſocratꝭ uno mō dicebat recte alio modo n̄ recte: peccabat.n. qꝛ dicebat omnes virtutes prudētias eſſe: recte vero dicebat aſſerendo ꝙ nō contingit eas ſine prudentia eſſe. Conſequent̓ ibi. Signum aūt probat idem teſtīo nio cōmunitatis. d. ꝙ ſignum eſt ꝙ v̓tu tes nō poſſūt eſſe ſine prudentia quia omnes qui nunc virtutem diffiniunt. tria in diffinitiōe apponūt.ſ. habitum tanqͣꝫ genus ꝓbabile ⁊ eſſētiale ⁊ ea ad que ul̓ circa que eſt tāqͣꝫ genus obiectale ⁊ tertio apponūt ẜm rectā rationem tāqͣꝫ aliquid īſeparabile a virtu te. recta v̓o rō inſeparabilis a virtute eſt ratio prudentie. quar̄ omnes qui virtutem diffiniunt diuinare videntur veritatē iſtā.ſ. ꝙ virtus moralis eſt ta lis habitus qui inclinat ẜm prudētiā Ex quo patet ꝙ virtus nō eſt ſine prudentia. Conſequēter ibi. Loportet. aūt paꝝ Exponit predictā cōcluſionem propoſitaꝫ ⁊ ꝓbatā. d. ꝙ nō opor tet credere ꝙ iō virtus non poſſit eſſe ſine prudētia. qꝛ eſt talis habitus ẜm rationē prudētie. ſed oportet paꝝ trā ſcendere ⁊ ampliꝰ adde dicēdo ꝙ vir tus ē habitus qui nō ſolū ẜm rectā ra tionem ē ſed qui cū recta ratione ē. ſo crates enim dicebat v̓tutes vl̓r eſſe rationes. dicebat enī eas eſſe ſciētias Quidā aūt dicebāt eas nō eſſe rōnes ſed ſolū ẜm rationē. Nos aūt dicimus virtutes nec eſſe rōnes nec eſſe ſolum ẜm rōnem. ſꝫ eē cū ratione. Nota igͦ ꝙ Ariſto. dixit virtutem non eſſe ratione qꝛ diſtinxit morales virtutes ab intel lectualibus. s. li. i. c. fi. ⁊ ideꝫ in prīcipio ſcd̓i. Item dixit virtutē nō eſſe ſolum ẜm rationē ſed cū ratione qꝛ di ſtinxit inter habitū ẜui ⁊ liberi. Seruꝰ enim qui nō habet deliberatiuū ut ha betur primo politice pōt habere habitum obeditiuuꝫ ẜm quē ſequi poterit rectam rationeꝫ dn̄ij ſui. tn̄ iſte habitꝰ nō erit virtus ut ꝓbat̉. 2º. politice ⁊ ut ꝓbari pōt ex prehītis. sͣ. li. 2º. c. 4º. ⁊ tn̄ erit ẜm rectā rationē ſꝫ n̄ cū recta rōne habitus vero liberi qui ẜm ꝓpriā rati onem inclinat ad bonū poterit eſſe vir tus qꝛ nō ſolum erit ẜm alienā rōneꝫ ſed ēt cū ꝓpria rōne. Cōſequenter ibi. Manifeſtū igitur Infert cōclu ſionem iā ꝓbatā ⁊ expoſitā. d. manifeſtum eſſe ex dictis qm̄ nō eſt poſſibile aliquē hominē moraliter ⁊ principa liter eſſe bonuꝫ ſine prudētia nec prudentem eē ſine morali virtute Et ſic patet connexio prudētie ad virtutem moralē et ecōuerſo. Conſequēter ibi. Sed ⁊ ratio n̄dit cōnexionem virtutū inter ſe. primo aūt recitat rōnē ꝯͣ connexionē virtutum. ſcd̓o ſoluit eā ibi. Hoc enī 3º. aſſignat cauſā cōnexi onis virtutum ibi. Simul eniꝫ dicit gͦ primo ꝙ ratio quā aliquis diſputat contendit ⁊ affirmat quoniam virtutes morales ab inuicē ſeꝑant̉. diſſoluet̉ ſic.i. mō prius expoſito. ratio aūt illa D 