Seite
Di.I. ad ꝑ ſe obiecta. gͦ nō quietat̉ in aliquo vno ente niſi illud includat om̄ia entia ꝙͣtum pn̄t includi in aliqͦ vno. pn̄t aūt tm̄ includi in vno ente infinito. gͦ potē pōt tm̄ quietari ibi in ſummo. Itē intel ligentia inferior videns ſuꝑioreꝫ aūt vi det eā eſſe finitā: aut credit eā eſſe infini tam: aut nec videt eius finitateꝫ nec infi nitatem. Si credit eā eſſe infinitā. gͦ nō beatificat̉ in ea: qꝛ ſtultius nihil pōt di ci ꝙͣ ꝙ falſa op. aīa ſit beata ẜm aug. 2. de ciui. dei. c. 4. Si āt nec videt eiꝰ fini tatem nec infinitatē: nō videt eā ꝑfecte: nec ſic ē beata. Si aūt videt eā eē finitā igitur pōt intelligere aliqͥd poſſe eā exce dere. ita.n. exꝑimur ī nobis ꝙ poſſumꝰ app̄hendere vltra quodcūqꝫ bonū ali­ud qd̓ on̄ditur maius bonū: ⁊ per ꝯn̄s pōt appetere vel amare illud maius bo num: ⁊ ita n̄ quietat̉ in illa intelligētia. Item duco rōnem eiꝰ ad oppoᵐ: qꝛ 2 intelligētia ſi ꝯcedat̉ ſibi ꝙ cauſat triā: nō cauſat eā in v̓tute ꝓpria ſed virtute pͥme. gͦ non finit eā virtute ꝓpria ſed in v̓tute aliena. qd̓ aūt finit aliquid in v̓tu te alterius ut vltimꝰ finis nō quietat il­lud. gͦ ⁊cͣ. Alij arguūt ꝯtra iſtā opinio nem qꝛ aīa imago dei eſt. gͦ eſt capax ei ẜm aug. xiiij. de trini. c. viij. vel. xv. Eo inqͥt imago eius ē qͦ eius capax ē eiuſqꝫ ꝑticeps eſſe pōt. Ex hoc ſic: quicqͥd ē ca pax dei ꝑ nihil minus deo ſatiat̉. gͦ ⁊cͣ. Sed iſta rō nō ꝓcedit ꝯͣ ph̓os: qꝛ pre miſſa aſſumpta de imagine ē tm̄ credi ta nō naͣli rōne cognita. rō.n. imaginis quā nos cōcipimus fundat̉ in aīa in re ſpectu ad deū vt ē trinꝰ. ⁊ iō nō cogno ſcitur naͣliter: qꝛ nec extremuꝫ ad qd̓ eſt cognoſcit̉ a nobiſ naturalit̓. Alij argu unt ꝯͣ rōnem eius: qꝛ aīa immediate cre atur a deo. igit̉ in deo immediate quie tatur. ſed huius rōnis an̄s eſt tm̄ credi­tum ⁊ negaret̉ ab eis: qꝛ ipſe ponit eam īmediate creari ab vltima intelligentia ⁊ infima. Sil̓r ꝯn̄tia hec nō valet: ſic̄ nec etiā ſil̓is ꝯn̄tia facta ꝓ opi. Auicen ne. accidit.n. ꝙͣ ꝯiungant̉ in eodē rō pri mi effectiui ⁊ rō finis: nec quietat inqͣn tum pͥncipium effectiuū ſed inquantū obiectū perfectiſſimū: alioquin anima ſenſitiua nr̄a que creatur a d̓o ẜm vnā opinionem nō poſſet ꝑfecte quietari ni ſi in deo. In ꝓpoſito igit̉ idem eſt effici ens ⁊ finis: quia in efficiēte ē plenitudo ꝑfectionis obiecti. nō aūt in rōne effici­entis vnde efficiēs ē includitur rō finis vel quietatiui. Teneo igitur ꝙͣtum ad hunc articulū hanc ꝯcluſionem ꝙ frui tio ordinata habet tm̄ vltimū finē pro obiecto: quia ſicut tantū aſſentienduꝫ ē per intellectū primo v̓o ꝓpter ſe ita tm̄ aſſentiendū eſt pͥmo bono ꝑ voluntatē propter ſe. De tertio articulo dico ꝙ obiectū fruitionis in cōmuni ē finis vltimuſ vel verus finis qui.ſ. eſt fi nis vltimus ex natura rei vel apparēs qui.ſ. on̄ditur a rōne errāte tanꝙͣ finis vltimus: vel finis preſtitutus quem.ſ. volūtas ex libertate ſua vult tanꝙͣ finē vltimū. duo pͥma membra ſatis patēt. Tertiū probo: qꝛ ſicut in poteſtate vo­luntatis ē velle ⁊ nō velle: ita in poteſta te eius eſt modus volēdi.ſ. referre ⁊ nō referre: quia in poteſtate cuiuſcūqꝫ agē tis eſt agere ⁊ modus agendi. gͦ in pote ſtate ſua eſt aliquod bonū velle ꝓpt̓ ſe: non referendo ad aliud bonū: ⁊ ita ſibi p̄ſtituendo finem. De quarto articu lo dico ꝙ rō finis nō eſt ꝓpria ratio ob iecti fruibilis nec in fruitione ordinata neqꝫ in fruitione cōmuniter ſumpta. ꝙ nō in ordinata patet: tuꝫ quia tūc reſpe ctus includeret̉ in obiecto beatifico in­quantū beatificū: tum qꝛ iſte reſpectꝰ eſt ens rōnis tm̄: tum qꝛ ſi per impoſſibile eſſet aliud obm̄ ſummū bonum ad qd̓ nō ordinaret̉ iſta volūtas ſicut ad finē: adhuc illud obm̄ qͥetaret in quo tn̄ nō