Q. I litatis. neqꝫ in rōne actꝰ gignēdi qui ē de gene̓ actōis. in diuīs igr̄ cum nō ſit ī pa tre niſi vnicus actꝰ intelligēdi reſpcū illi us actus volūtas patris nō habebit ali quā rōnem pͥncipij uel cauſe. cū etiā nō ſit niſi vnicus actus dicēdi reſpectu illi volūtas nō habebit rōnem pͥncipij: qͥa voluntas ſicut operādo ita ⁊ ꝓducēdo uel pͥncipiādo ſequit̉ aliquo modo intel lectu. actus igr̄ dicēdi p̄cedit oēm princi piatōem voluntatis. poteſt tn̄ voluntaut ꝯplacens: nō ut principians hr̄e actū reſpcū illius genitōis ex hͦ ꝙ voluntas ut operans in patre non p̄ſupponit gēt tōem: ſed tm̄ modo volitōem illā qͣ pat̓ formalit̓ intelligit. in nobis aūt vere ſūt aucͣtes augꝰ. ꝙ volūtas mouet acieꝫ ad actum cognoſcēdi ⁊ tenet eam in cogni tōe: qꝛ poſito pͥmo actu nr̄o ſiue de gne qualitatis ſiue de gene̓ actiōis poſſumꝰ hr̄e alios actus poſteriores ex imperio volūtatis. in patre aūt volūtas non ad monet intelligentiam pr̄is ut formādaꝫ a memoria patris: qꝛ in patre non eſt ni ſi vnica intellectio formal̓r: que p̄cedit aliquo mō ꝓductōem uerbi. neqꝫ admo uet memoriam ipſi obiecto ut gignatuverbū. ¶ Cōtra iſtud ar. ꝙ aug. nō tm̄ intelligit in nobis ſed etiā in deo: qꝛ au guſ. nunꝙͣ videt̉ aſſignare actū volendi voluntati ut eſt tertia ꝑs imaginis: niſi illum qui eſt ꝯiungere ꝑentē cū ꝓle. ⁊ h̓ mō habꝫ cauſalitatē aliquā reſpectu ge nitōis ꝓlis. gͦ iſta ꝑs ut eſt ꝑs imagīs ni hil repn̄tabit in ꝓtotipo: niſi uoluntas diuina hēat aliqͦ mō ſic ꝯiunge̓. Rn̄º. et ſi frequent̓ aſſignet uolūtati actū illum ut eſt ꝑs imaginis. tn̄ aliqn̄ ſibi aſſignat aliū videlꝫ dilectōem eiuſdē obiecti: qd̓ eſt obiectū memorie ⁊ intelligētie ſic̄ ap paret. 15. de tri. c. 20. uel. 6. vn̄ pōt inqͥt ſempit̓na īmutabiliſqꝫ naͣ recoli cōſpici ꝯcupiſci que aucͣtas poſita eſt ſupra di. 3. q. ulti. ibi.n. exp̄ſſe ponit trinitateꝫ in memoria intelligētia ⁊ volūtate: ut hūc actuꝫ circa obiectū idē.ſ. v̓itatē increatā ſil̓r. li. 14. c. 8. ponit trinitatē in mente ī quantū meminit ſui ītelligit ſe ⁊ diligit ſe. vtrunqꝫ etiā actū tangit ſimul. 15. de trini. c. 3. mens ⁊ noticia qua ſe nouit ⁊ amor quo ſe noticiāqꝫ ſuaꝫ diligit. ⁊ bn̄ ꝯcurrunt iſti duo actus in volūtate nr̄a qꝛ ipſa amans obiectum amat etiaꝫ no ticiam obiecti eiuſdem. ⁊ ex amore obie cti monet intelligentiam ad intelligēdū illud copulās ipſam memorie de qua ip ſa formetur. ⁊ tenēs eam in tali ꝯiuncti on. ⁊ per hoc in actuali intellectōe vniꝰ obiecti. Iſtoꝝ autem duorum actuum voluntatis in nobis pͥncipalior eſt ille qͥ eſt dilectio obiecti: qꝛ ille eſt cā quando qꝫ dilectōis actus. tn̄ alius.ſ. dilectio actus eſt vl̓ior: quia reſpectu obiecti ma li diligimus actum cognoſcēdi: licet nō obiectū. ſicut dicit Auguſ. 9. de tri. diffi nio intēperantiā: ⁊ hoc eſt uerbū eiꝰ pla cet mihi diffinire licet nō placeat mihi ī cōtinentia. uoluntas igitur in nobis ut eſt pars imaginis repn̄tat uoluntatem in deo non quantū ad iſtum actum copulandi qui eſt voluntatis noſtre. ſꝫ qͣn tum ad alium actū inquantuꝫ.ſ. volun tas nr̄a eſt pͥncipiū ꝓducendi actuꝫ ciridem obiectum qd̓ fuit memorie ⁊ intel ligentie noſtre: quia voluntas in diuīs ē pͥncipiū ꝓducendi amorem adequatuꝫ eſſentie diuine que eſt obiectū pͥmū me morie diuine intelligentie ⁊ voluntatis ⁊ ille amor ꝓductꝰ eſt ſpūſ.ſ. cui correſpō det in nobis dilectio ꝓducta: q̄ dilectio frequent̓ ab auguocat̉ volūtas. ſꝫ uolū tas ꝓprie in nobis q̄ eſt pō nō correſpon det ſpūi.ſ. ſed vi ſpiratiue q̄ ē in pr̄e ⁊ fi. ⁊ h̓ ẜm illū actū qͦ uolūtas ī nobis ē pͥn ciᵐ ꝓducēdi amorē obī intellecti. nō āt pͥº inqͣtū hꝫ ꝓduce̓ amorē noticie gēte nll̓o āt mō inqͣntū ē cā ſuꝑior noti gēte ſic quidē vis ſpiratiua eſt pͥncipium ꝓ ducendi ſpirituꝫ: ſcilicet in diuinis qui eſt amor eſſentie diuine: ⁊ etiam amor noticie geniti. licet forte ẜm aliqueꝫ or dinē. ſed n̄ eſt vis illa ſpiratiua aliqͦ mō
