Seite
Di VIII. neceſſarium. non enim ex neceſſario ſe quitur contingens. ⁊ ideo hic oportet ſtare ad iſtam voluntas dei vult hoc. que eſt contingens ⁊ tamen immediata quia nll̓a alia cauſa prior ratione volū tatꝭ quare ipſa ſit huius ⁊ non alteriuſ Per hoc apparꝫ ad illud qd̓ Auicꝭ. adducit ꝙ actio ſua eſt in eo per eſſent am ⁊ non eſt in eo accidentalis. verum eſt quia ſuum velle eſt ſua eſſentia. tam̄ contingenter tranſit ſupra hoc obiectū vel illud ſicut infra de futuris contin gentibus dicetur. Per idem apparꝫ ad argumentum principale qꝛ cū neceſ ſitate dei ſtat ꝙ illud ad quod immedi ate ſe habet ſit mutabile quia immedi ate ab immutabili ē mutabile ſine mu tatione immutabilis. quia contingens habitudo eſt immutabiliſ ad proximū ſibi. ⁊ iō extremū illiꝰ hītudīs ē cōtigē­⁊ mutabile lꝫ fūdamēᵐ ſit īmutabile. Ad argumenta poſita pro ph̓is ad primum de illis di­uidentibus ens. dico ꝙ neceſſarium eſt conditio perfectior in omni entitate qͣ poſſibile cui conditio neceſſitatis eſt cō poſſibis. non eſt autem perfectio in illa entitate cui eſt compoſſibilis. quia con tradictio non ponit aliquam perfectio nem. ⁊ hoc non eſt ex ratione ſui. ſed ex poſitione illius entiſ cui repugnat. ⁊ ita dico ꝙ neceſſitas repugnat omni reſpec tui ad poſterius. quia exquo omne po ſterius eſt non neceſſarium primum n̄ pōt eſt habere neceſſariam habitudinē ad aliquod eorum. Et cum dicis ꝙ om nia diuidentia perfectiora concomitan tur ſe. dico ꝙ hoc eſt verum de diuidē tibus que dicunt perfectionem ſimplici ter ⁊ ad ſe. vt actus ⁊ infinitas ⁊ huiuſ modi. Non autem de illis que dicunt reſpectum ad aliquid poſterius. quia habere neceſſariam habitudinem ad aliquid tale non eſt perfectionis. quia n̄ ſtat cuꝫ perfecta neceſſitate illius quod dicitur habere talem habitudinem. hoc confirmatur quia talis habitudo non eſt formaliter infinita cum tamen infinitas ſit nobilius extremum in diui ſione entis. Ad aliud cum dicitur ſi naturaliter cauſaret neceſſario cauſarꝫ ⁊ tunc daret neceſſitateꝫ producto ⁊c̄. dico ꝙ tunc ſequitur ꝙ neceſſario cau­ſaret ſicut ex antecedente includente in cōpoſſibilia ſequitur conſequens inclu dens in compoſſibilia. in antecedente re pugnat ei quod eſt cauſare modus ille qui eſt naturaliter. quia cauſare dicit productioneꝫ diuerſi in eſſe. ⁊ ita cōtin gentꝭ naturaliter dicit modum cauſan di necͣm. ⁊ ita reſpc̄u neceſſarij. ⁊ iō ſe quitur conſequens īcludens ſimul duo oppoſita ratiōe cauſatiōis ⁊ modi can di. hoc modo primo ꝓpō eſt vera. et cum addis nulla perfectio tollitur a cā to ꝓpter modum perfectiorem cauſan di ipſius cauſe. concedo nec modus cau ſandi voluntarie tollit aliquam perfec tionem a cauſabili. ſed tollit a cauſabili neceſſitatem que eſt in ſe perfectio. ſed ī compoſſibilis cauſabili. ⁊ dat perfectio nem cauſato cōpoſſibilem ſibi ſicut vo luntarie in cauſatione dicit modum cō poſſibilem cauſatiōi. Per hoc appa­ret ad confirmationem de pluribus dif ferentijs entis producibilibus. dico ꝙ ens cābile n̄ p̄t hr̄e drāſ iſtas neceſſariū ⁊ poſſibile eſt. ſed om̄e ens cābile eſt tā tum poſſibile. ⁊ ideo non eſt imperfecti onis in cauſa nō poſſe cauſare iſtas dif­ferentias quia ad impoſſibile nulla eſt potētia. Similiter ſi per impoſſibile na turaliter cauſaret. ⁊ ideo neceſſario nō produceret plures differentias entis. qꝛ tantum produceret neceſſaria non con tingentia. Ad vltimum dico ꝙ nul­la eſt connexio cauſati ⁊ cauſe ſimplici ter neceſſaria. nec aliqua cauſa ſecunda cauſat neceſſario ſimpliciter ſed tm̄ ẜm qͥd. pͥª ꝑs apparꝫ qꝛ q̄lꝫ d̓pēdꝫ ab hītudi­ne pͥº cāe ad cātū. ſil̓r nl̓la ca. cāt niſi prima cauſa cōcauſante cauſatum eius ⁊ hoc priꝰ naturalit̓ ꝙͣ ip̄a cā ꝓxīa cāt