Seite
Q..I. iſtas ꝓpoſitōes ſb̓intellectas qd̓ nō pō­intellige̓ nō hꝫ oēm ꝑfectōem ſimplicit ⁊ tunc non eſt infinite eēntie ac per hoc nec oīpotens. Cum arguitur poſtea de oīſciēte dico ꝙ ſcīa non requirit ordinē det̓minatū ad ſcibilia nec ordineꝫ pͥoris nec ordineꝫ poſterioris: qꝛ poteſt eſſe ſi ue reſpectu poris vt obiecti ſiue poſteri oris. potētia aūt reqͥrit determinatam ordinem ad terminuꝫ vt prioris ad po ſterius. ⁊ ideo ſcientia de neceſſitate ex tendit ſe ad omne ens: quia omnē ens ē ſcibile. potentia autem non extēdit ſe vt ad obiectum ad omne ens: ſed tantum ad ens poſſibile qd̓ quocūqꝫ ſumendo poſſibile natum eſt eſſe poſterius. Et iō non eſt ad illud quod non eſt natum eſ ſe poſterius: ⁊ ideo non ad illud quod eſt natum eſſe in perſona infinita idem illi perſone. Cum poſtea arguitur ꝑ ricar. dico ꝙ argumentum valet ſi po­nerentur duo dij per impoſſibile ſicut declaratum eſt di. 2ª. non autem de du abus perſonis eque potentibus. Cum probatur pͥmo ꝙ vna ꝑſona poſſꝫ face̓ aliam nullipotentem volendo omnia poſſibilia ⁊ ponendo ea in eſſe. dico ꝙ non poteſt velle iſta alia ꝑſona non vo lente. ⁊ ita nō ponerent̉ in eſſe ab vna ꝑ ſona. alia ꝑſona nō volēte ⁊ ea in eē po nente. Sꝫ ſicut ī eodē inſtanti nature ī­telligūtur tres ꝑſone hr̄e principiū ſuffi ciens ponendi ea ineſſe ita in eodem in­ſtanti intelliguntur habere actum qͦ po nuntur iſta ineſſe. Sed ſi ponerentur duo dij vnus ꝓpͥa actōe poſſet omnia ponere in eſſe ⁊ aliuſ non poſſet produ cere iſta eadem productione: ergo vel iſta eadem non poſſet producere ⁊ ideo non eſſet omnipotens: vel poſſet produ cere illa alia actione: ⁊ ita idem poſſet bis accipere eſſe quod eſt impoſſibile. Ad ſecundam ꝓbationē ꝙ vnus om mpotēs poſſet impedire alia volita ab alio. dico ꝙ illa probatio bona ē de du abus voluntatibus: quia per impoſſi bile habens ſuam voluntatē poſſet vti ea contigenter ad quodlibet aliud obie ctum a ſe. non ſic autem eſt de duobus habentibus eandem voluntatem: quia ꝓpter eandem neceſſitatem eſt vnꝰ vſuſ voluntatis ꝓpt̓ quam volūtas eſt vna Et ideo non pōt vna ꝑſona iſta volūta te velle ⁊ alia non velle: ſicut non poteſt vna ꝑſona habere iſtam voluntatem ⁊ alia non habere illā. Cū obijcit̉ ꝯtra iſtam rūſionem de forma que eſt in du obus ꝙ ſit pͥncipium operandi eodem modo vtriqꝫ ſicut ſi eſſꝫ in vno ſolo: cō cedo ꝙ filius non quaſi naturaliter vel coacte vult voluntate iſta: quaſi pater volens p̄det̓minauit filiū ad volenduꝫ idem ⁊ non ſit in poteſtate filij ideꝫ vel­le ſicut erat in poteſtate patris. Sed in eodem inſtanti nature pater et filius in tellliguntur habere voluntatem ⁊ eque libere quemlibet actum volendi habe­re vt eſt illius obiecti ſicut ſi alius non haberet iſtam voluntatem. Eſt igitur illa forma cuilibet habenti principium vniformiter operandi ſicut eēt ſi ille ſo lus haberet eam. ſed non ē alicui habē ti principium operandi: ⁊ alij princi­pium non operandi operatione que eſt eadem illi voluntati ſicut iſta non ē ea dem voluntas ⁊ non voluntas. vnde neceſſitas illius conſequentie. ſi pater vl̓t hoc filius vult hoc. non ē contra li­bertatem volitionis filij. ſicut nec ꝯtra libertatem volitionis mee ē iſta cōſeq̄n tia ſi volo volo. ita nec ibi ſi pater vl̓ a. filius vult a. quia idem velle ē patri­⁊ filij. Ad aliud de cauſa prima ⁊ ſe cunda reſponſum eſt di. duodecima. ꝙ iſta propoſitio veritatem habet propt̓ aliam virtutem ſiue vim cauſandi in cauſa priori ⁊ poſteriori ⁊ illa que eſt prior ē principalior. ⁊ hoc fallit in prī cipio priori ẜm originem ⁊ poſteriori in quibus eſt eadem vis vl̓ virtus cau ſandi reſpectu tertij cuiꝰ vis eſt in pro poſito. ⁊ iō in propoſito nō vꝫ.