Prologus practicus nō eſt ad ꝓpoſitū: qꝛ ſpecula tiuum ⁊ practicū ſunt dr̄ie accn̄tales intellectus lꝫ ſint eſſentiales habituū ⁊ actuum: ⁊ iō actꝰ ⁊ habitꝰ nō extendunt̉. ¶ Ad illud de medicina dico ꝙ habituſ vl̓is eſt ſpeculatiuus. ſed qn̄ ex ea acqui ritur habitus ꝑticularis tūc ſit practio ¶ Cōtra: tūc ex pͥncipijs ſpeculatiuis ſe queret̉ ꝯcluſio practica: iō alit̓ dicendū ē ꝙ qn̄ ſunt aliqua duo extrema oppo ſita quāto aliqͥd recedit ab vno oppoſi torum tato accedit ad aliud. mō actua liſſimā rōnem practici hēt ꝯſideratio q̄ nata eſt immediate eſſe ꝯformis forma liter praxi eliciende. ⁊ quāto aliqͥd magis recedit ab iſto tāto magꝭ accedit ad ſpeculatiuū. igit̉ habitus vl̓is qui nō eſt immediate natꝰ eſſe ꝯformis praxi elici ende pōt dici ſpeculatiuus reſpectu alicuius habitꝰ qui immediate natꝰ eſt eſſe ꝯformis praxi eliciēde. Ita pōt dici ars ſpeculatiua reſpectu habitꝰ experti: qͥa ars tanꝙͣ vl̓ior habitus nō eſt ita imme diate directiua: ſicut apparet. j. metaph̓. artifex frequent̓ errabit: expertus auteꝫ nō ita errabit. Ita pōt diſtingui medici na ī ſpeculatiuā que.ſ. eſt de vl̓ioribus cauſis ⁊ curis q̄ cognitio eſt remotior a praxi elicienda. ⁊ in practicaꝫ que eſt de ꝑticularibus ⁊ ꝓpinquioribus praxi ⁊ immediatius cōformibus praxi: tn̄ ẜm veritatē illa vl̓ior que in ꝯparatione dr̄ ſpeculatiua eſt ſimplicit̓ practica: qꝛ vir tualiter includit illā ꝑticularem forma liter ꝯformem praxi. Ad aliud de bonitate ⁊ malicia dico ꝙ nō om̄is actus bonus eſt pͥmo bonꝰ a circūſtantia finis vt finis: immo ē aliqͥs bonꝰ a circūſtan tia obiecti puta vbi finis eſt obm̄: ⁊ ibi circūſtantia finis vt obiecti pͥmo tribu it rectitudinē actui. ille.n. actus ex obie cto ſolo ē ſimpl̓r bonus: ut amare deū ſine alijs circūſtantijs eſt ſimpl̓r bonū. falſum eſt igit̉ ꝙ a fine vt finis ē ꝓut.ſ. diſtinguit̉ ꝯtra obm̄ accipiat̉ pͥmo boni tas actus moralis. immo 2º illud ē flm̄: qꝛ actus circa ens ad finē lꝫ habeat pro pͥª circūſtantia finem: tn̄ ab obiecto eſt aliqua bonitas pͥor a qͣ actus dr̄ bonus ex genere. ¶ Tertia rn̄ſio ē directe ad ꝓpoſitū: qꝛ etſi circūſtantia formalit̓ circumſtet praxim vt ſit bona: non tn̄ formaliter circūſtat intellectōem practicā. nō.n. ītellectꝰ moderate ſiue medio mō dictat actū: ita ꝙ dictare circumſtantio netur hac circūſtantia mediocriter. ſed intellectꝰ dictat ẜm vltimū ſue potētie. eſt aūt illud dictare rectū a principio: ⁊ pͥnciᵐ ſumit̉ a pͥº obiecto. ¶ Cōtra iſtud arguit̉ ꝙ nō ſit diſtinctio ꝑ obiecta: qͥa omē formalit̓ tale eſt tale ꝑ aliquid ſibi intrinſecū. gͦ ſi habitus ē formaliter pra cticus hoc eſt ꝑ aliqͥd ſibi intrinſecū: et hoc nō erit obm̄. gͦ ⁊cͣ. exemplū ſol nō ē formalit̓ calidus lꝫ ſit virtualit̓ calidus. ¶ Pͣ. obm̄ nō eſt diſtinctiuū habitus ni ſi ut cā efficiēs. cauſe aūt efficiētes nō diſtinguūt effectꝰ ſpecie: qꝛ a cauſis diuer ſis ſpecie pōt eē ideꝫ effectus ſpecie. ſicut calidū ideꝫ ſpecie generat̉ vniuoce ⁊ eqͥ uoce ab igne ⁊ a ſole. Ad pͥᵐ dico ꝙ eē practicū dicit aliqͥd intrinſecū noticie ſi cut reſpectꝰ aptitudinalis ē intrinſecus fundamēto. ⁊ ꝙ noticia aliqͣ ſic ſit apta nata referri hoc ē per natura intrinſecā noticie quā naturā habꝫ ab obiecto ut a cā extrinſeca. dico gͦ ꝙ habitus ē pra cticus ꝑ intrinſecū ut ꝑ cauſaꝫ formalē ⁊ per obm̄ ut ꝑ cauſam efficientē. Ad 2ᵐ dico ꝙ lꝫ a cauſis eēntialiter ordina tis quarū vna ē vniuoca altera eqͥuoca poſſet eē effectus vnius ratōis: ſicut exē plificatur de calore: tn̄ qn̄ cauſe efficientes ꝓxime eiuſdē ordinis ad effectū cau ſant aliqua inquantū ip̄e cauſe ſunt di ſtincte maxime ſi vtraqꝫ ſit vniuoca eſ fectui ſiue vniuocatōe ꝯpleta ſiue dimi nuta nō pōt a cauſis talibꝰ diſtinctis eē effectus vnius rōis. vniuocationē ꝯple tam dico qn̄ eſt ſil̓itudo in fore ⁊ in mō eſſendi forme. diminutā qn̄ eſt ſil̓itudo in forma lꝫ habeat aliū modū eſſendi.