Seite
Q.I. Ad 2ª an̄s poteſt diſtingui ẜm ꝯpoſiti onem ⁊ diuiſionē. ⁊ in ſenſu ꝯpoſitio nis neutrum dandum eſt. ſicut.n. non eſt dandum ꝙ ſit per ſe eſſentia vel per ſe non eſſentia. ita nec alteruꝫ membrū illius diſiūctiue cum accipit̉ in ſenſu cō poſitionis. nec ex hoc negant̉ ambo cō tradictoria. qꝛ ſi accipias de incōplexi­habetur ꝙ neutrū illorum dicit̉ per ſe de ſubiecto hoc ꝯcedo. Si vis hr̄e con­tradictoria complexa dico ꝙ erunt iſta aūt ꝓprietas ē per ſe res que ē eſſentia. aut non eſt per ſe res que eſt eſſentia et h̓ negatiua eſt vera. ſed nō infert̉. ergo ē per ſe res que nō eſt eſſentia: ſicut nō ſe quitur homo nō eſt per ſe albus. igitur per ſe eſt nō albus. In ſenſu diuiſionis danda eſt affirmatiua pars diſiunctiue .ſ. ꝓprietas eſt per ſe res que ē eſſentia ſed non ſequitur vltra: ergo eſt per ſe eſ ſentia. quia ex identitate reali infertur idētitas formalis. nam an̄s in ſenſu di­uiſionis tātum notat idētitatem realeꝫ per li per ſe. Aliter poteſt diſtingui an̄s predictum vt per implicatōem illā que eſt per ſe intelligatur inherētia for malis vel tm̄ idētica. primo modo neu tra pars eſt danda. quia neutruꝫ oppo ſitorum per ſe ineſt illi rei que per ſe di cit̉ de ꝓprietate. 2º eſt danda pars affir­matiua: ſed nō ſequitur vlterius ꝓpo­ſitum ꝓpter pōnem ꝯn̄tis. Hec 2 diſtinctio nō habetur ex vi ſermonis. quia illa compoſitio implicata non de­terminatur per aliquid quod notat eā dicere formalem īherentiam ſꝫ tm̄ idē­ticaꝫ. Prima diſtinctio habetur ex vi ſermonis. ⁊ lꝫ ly que eſt. non notet ī ſen ſu compōnis formalē inherentiam. tn̄ ex vnitate extremi vbi eſt quaſi ſpecifi catiua ⁊ determinatiua cōſtructio hēt eſſentiam denoīari per ſe ineſſe ſubiec to. Ad 3ᵐ pꝫ. Ad 2ᵐ principale dico ꝙ accn̄tale aūt accipitur ꝓ extra­neo aūt accipitur ꝓ eo quod quaſi ꝑfi cit aliquid accn̄taliter quod preexiſtit ī ſe perfectum. ſi 2ᵐ dico ꝙ nō omne ens omni enti ī quo ē ē eſſentiale vel accidē tale. eſt eniꝫ mediuꝫ īter eſſentiale ⁊ ac cidētale. vt cōtrahes ſicut differētia cō­trahit genus que nec eſt eēntiale nec ac cidētale accipiendo hoc modo. ⁊ ſic in diuinis nihil eſt accn̄tale. ſed preter eēn tiam eſt aliquid nō eſſentiale. Si auteꝫ accipitur accn̄tale pͥmo modo quicqͥo nō eſt de rōne eius formali: ſed extrane um licet nō ꝓprie ſic dicat̉ accn̄tale ſic differentia eſſet accn̄talis reſpectu gene ris ⁊ hoc modo accipit ph̓s accn̄tale ꝓ­extraneo in fallacia accn̄tis. ſic pōt dici accn̄tale alicui quicquid eſt ei extraneū vt illud comꝑat̉ ad aliquod 3ᵐ. ⁊ iſto nō eſt incōueniens diſtinctiua ꝑſonaꝝ accidere eſſentie. quia ſunt extra rōem eius. Ad 3ᵐ dico ꝙ ſi in maiori per il lud ſi. intelligatur ꝯditio poſſibilis ma ior eſt vera ⁊ minor falſa. nulla.n. poſi tione poſſibili poſita poteſt deeſſe ſcd̓a ꝑſona in diuinis qͥn ſummum ⁊ ſūma perfectio deeſſet ſi ip̄a deeſſet. Et ſi pro bes ꝙ ſi illa deeſſet ſūma perfectio eſſet ī patre. dico ꝙ ſi illa deeſſet ſumma ꝑ fectio deeſſet. ⁊ ſi illa deeſſet ⁊ pater nō non deeſſet ſumma perfectio adeſſet. ⁊ ita ip̄am deeſſe includit cōtradictōem Si aūt in maiori ꝑ li ſi ponatur poſitō īcompoſſibilis. dico ꝙ maior ē falſa. il­lud.n. ponendum eſt in ſummo bono quod nō poteſt poni nō eſſe ſine pōne ī compoſſibilis. Ad vltimū dico ꝙ il la ratō de ncc̄e eſſe debꝫ ſic ītelligi quic quid eſt per ſe ncc̄e eſſe hꝫ ex ſe eē actua liſſimum: ita ꝙ per nihil qualecūqꝫ ali ud a ſe expectat aliquam actualitatem eēndi. ⁊ ideo ex ſe eſt indiuiſibile. quia ſi poſſet diuidi tunc ab illis per que di­uideretur expectaret aliquam actuali­tatem eſſendi quam haberet in illis di­uiſis. ⁊ oporteret illa diſtinguentia ne ceſſe eē ꝙ eēt formal̓r n̄ citates eēndi. qꝛ eēnt vltime actualitates ⁊ ncc̄itates ī illis diuerſis ncc̄e eē. ſine quibuſ illa nō