Q II. tum inquantū ꝓductione cōmunicat̉ nō preſupponit illud cui cōmunicetur nec ecōuerſo: quia iſta cōmunicatio nō eſt alicui iam exiſtenti ſicut eſt in altera tione: ſed eſt alicui vt ſit: ideo nec natu ra cōmunicatur ante ꝓductionē ſuppo ſiti: quia tunc cōmunicaret̉ non produ cto: nec etiaꝫ ecōuerſo ſuppoſitū eſt an teꝙͣ natura cōmunicet̉. licet abſolute cō municatū ſit prius ratione ꝓpria ſuppoſiti prioritate perfectionis ⁊ etiā pri oritate eſſendi. prime prioritate in crea turis correſpōdet hͦ ꝙ in deo eſſentia eſt formaliter infinita. relatio aūt nō. Ad argumēta pro opi. ad primū de Augꝰ. contra Maxi minū. patat quomodo filius nullo mō eſt de nihilo: ſed eſt vere de ſubſtantia patris. Sed ſi q̄ras poſita originatio ne ⁊ conſubſtātialitate adhuc queritur ſicut de materia: vel de quaſi materia de quo eſt filiuſ. Reſpōdeo ꝙ nō eſt ibi materia: ⁊ ideo nō eſt ibi de aliquo ſic: ⁊ vltra: igitur de nihilo non ſequit̉. ſed ſequitur ergo de nulla materia. Sed di ces tunc eſt creatura. dico ꝙ falſum eſt: quia creatura ē poſt nihil ideſt poſt nō eſſe ſui et cuiuſcūqꝫ in ea: nō ita filius. nō tantū quia ſuum eſſe eſt eternū: ſed etiā quia ſicut eſt ſecūda ꝑſona ſic pri origine eſt ſuum eſſe formale in prima perſona. ¶ Ad aliud Augꝰ. de tri. ⁊ c. 4. hoc nihil valet ad ꝓpoſitū. ſicut in qōe p̄cedēte expoſitū eſt. ¶ Qd̓ alij ar guūt eſſētiā ſubiectīe generari: ex falſo īferūt falſū. Ad argum̄ta eoꝝ. ad pͥmū dico ꝙ h̓ nō ſunt t̓mini aliqͥ corrn̄dētes generatōi vt mutatio ē: qꝛ nihil ē hic qͣ ſi aliqͦ mō priꝰ ſub pͥuatōe ⁊ poſtea ſub forma. Generatōis v̓o t̓mini ſūt pͥuatio ⁊ forma ut gnaͣtio ē mutatio. gnatio āt vt ē ꝓductio tm̄ hꝫ ip̄m ꝓductū. nō āt gnaͣatio ſic hꝫ t̓minū a qͦ niſi loquēdo de pͥnº ꝓductio ⁊ ſic t̓mini gnaͣtōis ſūt ꝓducēs ⁊ ꝓductū. ⁊ ex hͦ nō ſeqͥt̉ ꝙ ali qͥd ſit qͣſi ſubm̄. ſꝫ ſeqͥt̉ ex hoc ſi gnaͣtio ē vniuoca ꝙ aliqͥd ſit cōe gignēti ⁊ geni to: ⁊ hͦ ꝯcedo: ſꝫ nō cōe vt maͣ ſꝫ vt for ma vl̓ actꝰ ī vtroqꝫ. Cū arguit̉ pꝰ d̓ gnatiōe ⁊ t̓mīo. pꝫ rn̄ſio ꝙ relatio nō ē in eſ ſentia ſic̄ forma ī ma: ſꝫ ſi ꝑſona ē ibi re latiua tūc r̄latio ē in eſſētia ſic̄ ꝓprietaſ ſuppoſiti ē ī naͣ. eſſe āt ī aliqͦ vt ſuppoſitū vl̓ rō ſuppoſiti ī naͣ nihil īfert de eſſe in: vt forma ī maͣ. lꝫ qn̄ naͣ ē imꝑfecta ꝓ prietas īdiuidual̓ aliqͦ mō īformet naͣm ſic̄ dictū fuit ī. 3º. arti. ſol̓onis ī pͥma dif ficultate. ¶ Cū t̓tio arguit̉ ꝙ oī potētie actiue corrn̄det potētia paſſiua ⁊cͣ. ℟º. pͥme potētie actīe nō corrn̄det aliqͣ poª paſſiua. ſic̄ pꝫ d̓ poª creādi: ⁊ hͦ loquē do ꝓprie d̓ poª paſſiua vt inqͣ: vl̓ de qͦ aliqͥd ꝓpͥe ꝓducit̉ po. tn̄ actīe corrn̄det aliqͣ paſſiua quā ip̄i vocāt potētiā obie ctiuā q̄ ē poª ꝓducibil̓: ⁊ hͦ mō ꝯcedo ſi pr̄ eſt fecūdꝰ actīe ꝙ filiꝰ ē ꝓducibilis ſed ex hoc nō ſeqͥt̉ aliqͣ poª qͣſi maͣe. ſic̄ nec ſequit̉ ī creatōe. ¶ Cū vltīo arguit̉ de igne. dico ꝙ ſi ignis generaret de ſe ⁊ cōicaret genito ſua formā: vt formaleꝫ terminū generationis nō aūt eſſet ſubſtātia ſua in potētia ad formā ignis ge nerādi ſed ip̄e ignis eſſet ꝑfecte ꝓductiuū. tūc enī nō reqͥreret aliquā cauſā cōi cātē: ita ē in ꝓpoſito. pͥmū pͥncipiū nec aliud pͥncipiū ī eodē gene̓ pͥncipij nec in alio reqͥrit cōicans ſecū ad pͥncipiandū ¶ Cū arguit̉ ad principale per Augꝰ. 2. de trini. c. 40. Rº. ꝙ ꝑ Augꝰ. ſubdit ibidē qͣſi aliud ſit ibi eſſētia ⁊ aliud ꝑſo na. Similiter cōcedo ꝙ nō ꝓprie dicit̉ aliquā ꝑſonā eſſe de eſſētia abſolute. ſꝫ addēdo cū ſubſtātia aliquā ꝑſonā originātē bn̄ dicit̉ ꝙ aliqua ꝑſona origīata eſt de ſubſtātia illius ꝑſone ita ꝙ hec filiꝰ eſt de eſſētia diuina nō eſt ita conce dēda ſicut hec. filius eſt de ſubſtātia pa tris: quia per ſecūdā exprimit̉ cōſubſtā tialitas et originatio ꝓpter genitiuū cō ſtructū cuꝫ caſuali p̄poſitionis. per pri ma aūt nō notatur aliquid originans