Q II. tum inquantū ꝓductione cōmunicat̉ preſupponit illud cui cōmunicetur nec ecōuerſo: quia iſta cōmunicatio eſt alicui iam exiſtenti ſicut eſt in altera tione: ſed eſt alicui vt ſit: ideo nec natu ra cōmunicatur ante ꝓductionē ſuppo ſiti: quia tunc cōmunicaret̉ non produ cto: nec etiaꝫ ecōuerſo ſuppoſitū eſt an teꝙͣ natura cōmunicet̉. licet abſolute municatū ſit prius ratione ꝓpria ſup­poſiti prioritate perfectionis etiā pri oritate eſſendi. prime prioritate in crea turis correſpōdet in deo eſſentia eſt formaliter infinita. relatio aūt. Ad argumēta pro opi. ad primū de Augꝰ. contra Maxi minū. patat quomodo filius nullo eſt de nihilo: ſed eſt vere de ſubſtantia patris. Sed ſi q̄ras poſita originatio ne conſubſtātialitate adhuc queritur ſicut de materia: vel de quaſi materia de quo eſt filiuſ. Reſpōdeo eſt ibi materia: ideo eſt ibi de aliquo ſic: vltra: igitur de nihilo non ſequit̉. ſed ſequitur ergo de nulla materia. Sed di ces tunc eſt creatura. dico falſum eſt: quia creatura ē poſt nihil ideſt poſt eſſe ſui et cuiuſcūqꝫ in ea: ita filius. tantū quia ſuum eſſe eſt eternū: ſed etiā quia ſicut eſt ſecūda ꝑſona ſic pri origine eſt ſuum eſſe formale in prima perſona. Ad aliud Augꝰ. de tri. c. 4. hoc nihil valet ad ꝓpoſitū. ſicut in qōe p̄cedēte expoſitū eſt. Qd̓ alij ar guūt eſſētiā ſubiectīe generari: ex falſo īferūt falſū. Ad argum̄ta eoꝝ. ad pͥmū dico ſunt t̓mini aliqͥ corrn̄dētes generatōi vt mutatio ē: qꝛ nihil ē hic ſi aliqͦ priꝰ ſub pͥuatōe poſtea ſub forma. Generatōis v̓o t̓mini ſūt pͥuatio forma ut gnaͣtio ē mutatio. gnatio āt vt ē ꝓductio tm̄ hꝫ ip̄m ꝓductū. āt gnaͣatio ſic hꝫ t̓minū a niſi loquēdo de pͥnº ꝓductio ſic t̓mini gnaͣtōis ſūt ꝓducēs ꝓductū. ex ſeqͥt̉ ali qͥd ſit qͣſi ſubm̄. ſꝫ ſeqͥt̉ ex hoc ſi gnaͣtio ē vniuoca aliqͥd ſit cōe gignēti geni to: ꝯcedo: ſꝫ cōe vt maͣ ſꝫ vt for ma vl̓ actꝰ ī vtroqꝫ. arguit̉ pꝰ gna­tiōe t̓mīo. pꝫ rn̄ſio relatio ē in eſ ſentia ſic̄ forma ī ma: ſꝫ ſi ꝑſona ē ibi re latiua tūc r̄latio ē in eſſētia ſic̄ ꝓprietaſ ſuppoſiti ē ī naͣ. eſſe āt ī aliqͦ vt ſuppoſi­ vl̓ ſuppoſiti ī naͣ nihil īfert de eſſe in: vt forma ī maͣ. lꝫ qn̄ naͣ ē imꝑfecta prietas īdiuidual̓ aliqͦ īformet naͣm ſic̄ dictū fuit ī.. arti. ſol̓onis ī pͥma dif ficultate. t̓tio arguit̉ potētie actiue corrn̄det potētia paſſiua ⁊cͣ. ℟º. pͥme potētie actīe corrn̄det aliqͣ poª paſſiua. ſic̄ pꝫ poª creādi: loquē do ꝓprie poª paſſiua vt inqͣ: vl̓ de aliqͥd ꝓpͥe ꝓducit̉ po. tn̄ actīe corrn̄det aliqͣ paſſiua quā ip̄i vocāt potētiā obie ctiuā ē poª ꝓducibil̓: ꝯcedo ſi pr̄ eſt fecūdꝰ actīe filiꝰ ē ꝓducibilis ſed ex hoc ſeqͥt̉ aliqͣ poª qͣſi maͣe. ſic̄ nec ſequit̉ ī creatōe. vltīo arguit̉ de igne. dico ſi ignis generaret de ſe cōicaret genito ſua formā: vt formaleꝫ terminū generationis aūt eſſet ſub­ſtātia ſua in potētia ad formā ignis ge nerādi ſed ip̄e ignis eſſet ꝑfecte ꝓducti­. tūc enī reqͥreret aliquā cauſā cōi cātē: ita ē in ꝓpoſito. pͥmū pͥncipiū nec aliud pͥncipiū ī eodē gene̓ pͥncipij nec in alio reqͥrit cōicans ſecū ad pͥncipiandū arguit̉ ad principale per Augꝰ. 2. de trini. c. 40.. Augꝰ. ſubdit ibidē qͣſi aliud ſit ibi eſſētia aliud ꝑſo na. Similiter cōcedo ꝓprie dicit̉ aliquā ꝑſonā eſſe de eſſētia abſolute. ſꝫ addēdo ſubſtātia aliquā ꝑſonā ori­ginātē bn̄ dicit̉ aliqua ꝑſona origīa­ta eſt de ſubſtātia illius ꝑſone ita hec filiꝰ eſt de eſſētia diuina eſt ita conce dēda ſicut hec. filius eſt de ſubſtātia pa tris: quia per ſecūdā exprimit̉ cōſubſtā tialitas et originatio ꝓpter genitiuū ſtructū cuꝫ caſuali p̄poſitionis. per pri ma aūt notatur aliquid originans