Q.I. ni formalis ⁊ cuiuſcūqꝫ cōcomitātis illum terminū. ¶ Contra. Dam̄. li. i. c. 8. Generatio eſt opus nature. ⁊ magiſter in litera. ⁊ Augꝰ. ad oroſiū preire ſci entiā volūtas nō poteſt: ergo cuꝫ filius ſit ſcientia vel ſapiētia patris nō genera tur voluntate. In iſta queſtione vidētur eſſe due difficultates. vna qua liter pater generat filium volens. Alia quō ſaluetur ꝙ pater non generat filiū volūtate vt pͥncipio ꝓductiuo. ¶ Quā tum ad primū dicit̉ ꝙ non generat volens: ſed tm̄ neceſſitate naͣli. ſicut ignis calefacit licet actu generādi quaſi ia po ſito volūtas patris quaſi cōplaceat in illo. Hoc arguit̉ ſic. Intellectio patris p̄ cedit aliquo mō volitionem patris. ſed intellectio patris vt patris videt̉ eſſe gignitio verbi vel filij: ergo gignitio filij vt filij p̄cedit quācūqꝫ volitionē patris prima ꝓpoſitio eſt euidēs ex. 15. de tri. c. 27. ꝓbo ſecūdā. quia eiuſdē potentie nō ſunt duo actus qꝛ potētie diſtinguū tur per actus. 2. de anima. gignere aūt filiū ſiue dicere verbum quod idē eſt in deo eſt potētie intellectiue ⁊ intelligere ſimiliter ergo dicer̄ eſt formaliter aliqd̓ intelligere: ⁊ nō niſi patris ut patris. er go intellectio patris ut patris ē gignitō Iſta rō innitit̉ minori falſe.ſ. de iden titate intelligere ⁊ gignere uel dice̓: ⁊ ex ipſa ſequit̉ ꝯcl̓o falſa.ſ. ꝙ pr̄ nō ꝓpͥe uo lens dicit. pͥmo gͦ on̄do falſitateꝫ mīoris 2º ꝙ illd̓ ꝯn̄s falſū ſequat̉. 3º rn̄debo ad ꝓbatōem minoris falſe. 4º quō dēat vitari illud ꝯn̄s falſū ⁊ oppoſitū teneri quod eſt pͥncipale in iſto articulo. ¶ De pͥmo ꝯͣ illam opi. de identitate intellige⁊ dicere arguo ſic: Intelligere eſt ꝑfectō ſimpl̓r. dicere nō. gͦ nō ſunt idem forma liter. ꝓbatio pͥme: pr̄ quantū ad intelle ctum eſt formalit̓ beatus intellectione. ⁊ quantū ad uoluntatē volitōe. nō eſt au tem beatus niſi ꝑfectiōe ſimpl̓r. ergo in telligere eſt ꝑfectio ſimpl̓r. ꝓbatio ſcd̓e quia ſi dicere eſſet ꝑfectio ſimpl̓r tūc fili us ⁊ ſpūs.ſ. nō eſſent ſimpl̓r ꝑfecti: qꝛ n̄ dicunt accipiendo hoc mō dicere quod eſt expͥmere verbum. 2º ſic: quia ſicut ī creaturis rō actōis ⁊ rō factōis formal̓r diſtinguunt̉: qͥa actō eſt vltimus t̓minꝰ. factōis aūt eſt alius t̓minus ꝓductus ꝑ ipſam factōem. ita in diuinis oꝑatio: q̄ formalit̓ pr̄ oꝑatur videt̉ diſtingui a ꝓ ductione qͣ formaliter ꝓducit. ⁊ hoc vi det̉ quia oꝑatio habet obiectuꝫ quaſi p̄ ſuppoſitū. ꝓductio aūt habet t̓minum ꝓductū ꝑ ipſam. ergo intelligere: quod eſt oꝑatio patris nō eſt formalit̓ dice̓ qd̓ eſt ꝓductio filij a patre. ¶ De ſcd̓o qd̓ ē ꝯfirmatio pͥmi.ſ. ꝙ illud ꝯn̄s falſuꝫ ſeqͣt̉ ex illa falſa minori. arguo ſic: ſicut in in tellectu noſtro habēte naturalit̓ pͥmam intellecōem: que non eſt in ptāte noſtra poteſt poſtea uoluntas noſtra complace re in illa intellectōe iam poſita. ſed ꝓpͥe loquendo non dicimus illam actionem uolētes ſed eam elicitam volumus eſſe. ita ſequeret̉ ſi formalit̓ dicere eſſet intelligere ꝙ pr̄ non gigneret formal̓r volēs. licet patri ipſa gignitio quaſi aliqͦ modo poſterius complaceret. De. 3. ad ar gumentū illud de diſtinctōe potentiarū ꝑ actus dici poſſet ꝙ illud uerū eſt de actibus adequatis ⁊ alit̓ nō: qꝛ potenª ī limitata eadem manēs poteſt habe̓ plu res actus. ¶ Aliter dicit quidā doctor: ꝙ intellectus ut intellectus habet illum actum qui eſt intelligere. 2º aūt hꝫ iſtum actum qui eſt dicere ẜm ꝙ iam factus ē in actu ꝑ intelligere. ſed illud eſt improbatū di. 2. vbi argutum eſt ꝙ ille actus ī telligēdi pͥmus nō eſt rō formalis gignē di uerbum. ¶ Aliter rn̄deo ſic: ꝙ actio in creaturis vno modo accipit̉ ꝓ actiōe de genere actōis. Alio modo ꝓ actu 2º. qͥ eſt qualitas abſoluta ſicut expoſitum eſt pͥus diſ. 3. q. vltima. in rn̄ſione ad ter tium argᵐ pͥncipale. vnius gͦ potētie tm̄ eſt vnus actus: loquēdo de hoc actu tm̄
