Q..I. frigefacere non eēt ſimpliciter omnipo tens: quia forma eius limitata ad vnū actum concludit ipſum non eſſe ſimpli citer potentem: ergo filium non habe re formam conuenientem omni actōni quam actionem nata ſit potentia ſim pliciter reſpicere. concluderet filiū non eſſe ſimpliciter omnipotētem. ¶ Item iſta via non ſaluat quomodo pater ⁊ fi lius ſint eque potentes: quia pat̓ poteſt in actum generatōis quin per te eſt terminus potētie ſimplicit̓: in quem actuꝫ non poteſt filius: ⁊ ita non erūt eq̄ potē tes quātū ad extenſionem. Quantuꝫ ergo ad iſtū articulū dico alit̓: ꝙ potētie actiue pͥmum correlatiuum eſt poſſibile: non cōiter ſumptum vt opponitur īpoſſibi li: quia hoc modo poſſibile eſt deum eē ⁊ tn̄ illud poſſibile non eſt terminus ali cuius potētie actiue: gͦ oꝫ ꝙ poſſibile vt eſt potētie actiue correlatiuū ſumat̉ de terminatius. hͦ autē non videt̉ niſi ẜm ꝙ Auic. accipit poſſibile. 6. metaphy. ⁊ alibi frequenter ꝓut opponitur ei qd̓ ē nccͣium ex ſe ⁊ tunc cum quodlibet intrinſecum deo ſit in ſe formalit̓ neceſſa rium vel ꝑ idēptitatem cū eſſentia que eſt formaliter ex ſe neceſſaria nihil ītrin ſecum deo erit terminus potētie ꝓprie dicte: ⁊ ſi hoc ē cū ad omnia alia ab eēn tia diuina eandem rōnem pͥncipij habe ant tres ꝑſone quia prius intelligit̉ prin cipium illud ꝓducendi creaturas cōica tum tribus ꝙͣ poſſit hr̄e actuꝫ ꝓducēdi iſta alia ſequitur ꝙ eqͣlis erit potētia tri um ꝑſonaꝝ quātū ad numeꝝ poſſibi liū. Aſſūptū āt declarat̉ in. q. illa de or dine ꝓductōnū extrīſecaꝝ ad intrīſecas 2º. li. q. j. Et breuit̓ pꝫ ex hoc ꝙ ſi ſit pͥn cipium neceſſariū reſpectu vnius ꝓductōis ⁊ ꝯtingēſ reſpectu alteriꝰ ꝓductōiſ pͥus eſt pͥnᵐ ꝓducēdi nccͣium ꝙ ꝯtingēs qͥcqͥd aūt ſit pͥnᵐ ꝓducēdi ꝑſonas nccͣio ſe hꝫ ad ꝓductōeꝫ illaꝝ. ꝯtīgent̓ āt ſe hꝫ pͥnᵐ ꝓducēdi creaturas ad ip̄as creaturas. pͥus igit̉ cōicat̉ tribꝰ ꝑſonis ꝙͣ poſſit hr̄e actū r̄ſpectu poſſibiliū extra. Ex hͦ apꝑet ꝙ potētia ē eqͣlis ī ꝑſonis diuiniſ nō tm̄ quātū ad extēſione: ſꝫ etiā quātū ad intēſionē. ſiue enī potētia accipiat̉ ꝓ abſoluto qd̓ eſt fūdamētū relatōiſ pͥnci pij pꝫ ꝙ illud ẜm eādē magnitudinē ē ī tribꝰ nō tm̄ ẜm eandē magnitudinē ẜm qͥd ſꝫ ſimpl̓r ſicut dictū ē in. q. p̄cedēte de qͣlitate magnitudinū. ſiue accipiat̉ ꝓ relatōe fūdata ſuꝑ illud abſolutū eadē relatō ē triū ⁊ ſi quā hꝫ magnitudinē ea dem ē magnitudo illiꝰ relatōis ī tribꝰ: ⁊ ita oī modo ē eqͣlitas potētie ⁊ ẜm extē ſionē ⁊ ẜm intenſionē. ¶ Quod aūt dictū eſt de pͥmo correlatiuo potētie actiue ꝙ ſit poſſibile ītelligēdū eſt de poſſi bili obiectiue.ſ. ꝙ ē terminꝰ potētie non de poſſibili ſb̓iue: qꝛ illud nō eſt correla tiuū ꝯuertibile reſpectu potētie actiue. Nō enī oīs potētia actiua hēt aliqd̓ ſic poſſibile ſibi corrn̄dens ſꝫ ſoluꝫ illa po tētia actiua q̄ eſt trāſmutatiua. qͣtur igit̉ poſſibile obiectiue vt correlatm̄ po tētie actiue. nō aūt poſſibile ſb̓iue: ⁊ ta le eſt illud poſſibile de quo adductꝰ eſt Auic. qd̓ opponitur ex ſe neceſſario for malit̓. Ꝙ at iſtud differat a nccͣio ex ſe formalit̓ ſiue a ꝓducēte poſſit ꝯfirmari ꝑ ph̓m.§. metaphy. vbi vult ꝙ pͥncipiū ⁊ cauſa ꝯuertūtur realit̓. oē āt cauſatū eſt aliud a cā: gͦ ⁊ poſſibile hoc ē pͥncipa tū eſt aliud ẜm eū a pͥnº. Cōfirmat̉ eti am ꝑ rōnem potētie actiue poſitā in. 5. metaphy. ꝙ ip̄a ē pͥncipiū trāſmutandi aliud inquātū aliud: gͦ multomagis eſt pͥnᵐ ꝓducēdi aliud: quia non pōt cauſa tū ita eſſe idem cauſe ſicut actiuuꝫ pōt eſſe idē paſſiuo ī creaturis. Sꝫ tunc re ſtat dubitatō quō poª gnandi dicat̉ po tētia: cū nō ſit reſpectu alicuiꝰ poſſibil̓ ẜm p̄dicta. Rn̄o poſſibile p̄t ſumi ad huc magis extēdendo nomē ꝙͣ vt oppo nit̉ nccͣio ex ſe: dicēdo illud eē poſſibilē qd̓ opponit̉ nccͣio eē a ſe: ⁊ hoc mō oē