licet forma contra quā inclinat̉ receptm̄ nō inducat̉ niſi ꝑ agens violentās paſſū nec agens ſuꝑnaͣle ſuꝑnaturalit̓ agat ni ſi inducēdo formā tn̄ ꝑ ſe rō violenti eſt ex habitudine paſſi ad formā. ⁊ ꝑ ſe rō ſuꝑnaturalis eſt ex habitudine paſſi ad agens. ꝓbat̉ qꝛ paſſo ⁊ forma manētibꝰ in ſua rōe. puta ꝙ forma ſit receptibilis contra tn̄ inclinatōnem paſſi quocunqꝫ variet̉ agēs paſſum violēter recipit. ſil̓r paſſo ⁊ agente ſic ſe habētibus ꝙ ſolum agens nō naturaliter actm̄ tranſmutat paſſum ſolū in quā ita ꝙ agēs naͣle non diſponat: quācunqꝫ formaꝫ inducet erit ſuꝑnaturalis reſpectu paſſi. hoc ꝓba tur 2º qꝛ non tm̄ in induci ſed in ꝑmane aliqua forma violēter ꝑmanet in paſſe ſine actōe extrinſeca lꝫ non diu aliqͣ na turaliter etiā diu aliqua manet natural̓ aliqua ſuꝑnaͣlis ꝓpter agēs tm̄ ita ꝙ cir cūſcribendo agens a quo ſit nō poſſꝫ di ci ſuꝑnaturalis. pōt autē dici naturalis qꝛ ꝑficit naͣliter ꝯꝑando formā ad recep tiuū tm̄. ¶ Ad ꝓpoſitū igit̉ ꝯꝑando in tellectū poſſibilē ⁊cͣ..8º. qōnis. ¶ Confeſſe ſe habens appetitui recto. Contra. de neceſſitate actus intellectus prior eſt actu volūtatiſ actualiter quem ponis pͥmā praxiꝫ veꝝ eſt. ſed nō ſequit̉ neceſſario ad ip̄m de actualitate actꝰ vo lūtatis qui eſt praxis. cōtra tūc quelibet cognitio eſſet practica. qꝛ ad quacūqꝫ atualitatē apta eſt ſequi volitō recta ei cō formis in bonitate quā ponis pͥmā praxim. Dicendū ꝙ nō eſt veꝝ de volitione cognoſcibilis ſed cognitōnis ⁊ hec eſt rō praxis. ¶ Preterea aptitudo q̄ conuenit vni nature ⁊ repugnat alteri non videt niſi propter aliquid intrinſecuꝫ in ea. gͦ oportet dare aliquid ꝓpter quid iſta co formitas ad praxim ꝯuenit iſti habitur ⁊ repugnat alteri dicenduꝫ ꝙ hoc eſt ex obiecto. ¶ Aptitudinali dixi quia neu tra relatio ⁊cͣ. ¶ Prime diſtinctōnis. ¶ 3º qōnis. que eſt ab obiecto ut in tribus. ¶ Preterea. ſi intellectus ut nō in ſe ſed ut in aliquo ꝓducto eſſet pͥncipiū beatitudinis pr̄is pater nō eſſet beatus a ſe. gͦ ſi eſſentia ut in ꝓducto eēt ꝑ ſe obiectū beatitudinis pater non eſſet beatus a ſe. ꝯn̄a ꝓbat̉ qꝛ obiectū ut obie ctū nō minus requirit̉ ad beatitudinem ꝙͣ intellectus. ¶ Rno obiectū requirit̉ ut pn̄s nō ut inexn̄s. intellectus requirit̉ ut inexn̄s qꝛ eo formaliter intelligit pater. nō ſic obiecto hoc pꝫ qꝛ nullus eſt beat niſi intellectu inexn̄te. eſt aūt aliqͥs beat̉ obiecto nō inexn̄te. ⁊ eſſet naliter beatuſ ſi naturaliter hr̄et obiectū pn̄s licet non inexn̄s nō ſic aūt de intellectu. Contra qn̄cunqꝫ aliquid eſt a ſe tale erit tale ſi ꝑ impoſſibile qd̓libet aliud nō eſſet. Item pater recipit aliquid a filio vel ab aliqͦ ut in filio ſicut ab obiecto beatitudinis ſue qꝛ quod eſt ad ſe nō reqͥrit aliquid ad ſui eē qd̓ nō eſt a ſe. ⁊ hoc tāta neceſſitate ꝙͣta depēdēs requirit illud a quo dependet. hec rō bene concludit ꝙ pater non tm̄ ex ꝑte intellectus ſed ex ꝑte obie cti hꝫ a ſe vn̄ ſit beatus. ⁊ ꝑ ꝯn̄s eſſentiā eſſentia ut eſſentia beatificat non tn̄ ut ī tribus. qꝛ ita requirit̉ obiectū pn̄s a ſe ſi cut intellectu. gͦ breuiter in ſūma a ſe be atuſ eſt pater vtroqꝫ mō.ſ. intellectu ⁊ eſ ſentia qꝛ fiat tale entimema a ſe beatus eſt pater. gͦ habꝫ obiectū beatificū vt be atificū a ſe. gͦ nō habet illud ut in tribus ꝓ obiecto qꝛ tūc ut in filio ꝑ ſe quaſi ageret ad beatitudinē patris. Rn̄o ꝯꝑando eſſentiā ut eēntia eſt primū obiectuꝫ beatificū ad pr̄em lꝫ ſimul neceſſario be atificet̉ cū tribus: ita etiā neceſſario ſiml̓ cū tribus intelligat creaturas non tn̄ ab eis filio.ſ. ⁊ ſpū ſācto recipit intellectōeꝫ eaꝝ ſed ab eſſentia quaꝫ habet tanꝙͣ ab obiecto quā hꝫ a ſe ita ꝯꝑando eſſentiā diuinā ad intellectū creatū pōt eſſe obie ctū primū ſine 2º obiecto. Modus po nēdi eſt iſte ⁊cͣ. Cōpetit actui ex rōne ob iecti. Contra quicqͥd neceſſario cōcomi tat̉ actū eſt in pō volūtatis eliciētis illuꝫ vel ſic. quecūqꝫ n̄ neceſſario ſil̓ reſpiciūt̉
