actu volūtatis nec etiā ab ipſa ut elic̄ actū. vel ſic. quecunqꝫ ſeꝑari poſſunt ut termināt actū volūtatis poſſunt etiam ſeꝑari reſpectu potētie ut elicit actū. Ex emplū licet in poteſtate voluntatis ⁊cͣ. ¶ 4º. qōnis. ponit effectū cui illud repugnat. ¶ Si te nēdo concl̓oem oppoſita qͥs inſtet huic rōi dicendo volūtatē nō neceſſario ſim plicit̓ frui fine ſed neceſſitate ꝯditionata .ſ. ſi on̄dat̉. ⁊ maior dicat̉ eē vera de ſim pliciter neceſſario agente. Rō nō ſoluit̉ qꝛ īpedibilia nō ſimpl̓r neceſſario agunt ſed tm̄ neceſſitate ꝯditionata.ſ. ſi nō im pediant̉ ⁊ in illis eſt maior vera. ⁊ iō in maiori non accipit̉ ꝙ quicqͥd neceſſario agit neceſſario remouet ꝓhibens ſi pōt ſed qͥcqͥd nō impedit̉ neceſſario agit ⁊cͣ vbi ſpecificat̉ in maiori de neceſſitate cō ditiōata. Si aūt inſtet̉ ꝙ maior eſt vera aliter ab alijs. Rn̄det̉ ꝙ maior eſt vera de illis que ſimilē neceſſitatē habent re ſpectu pͥncipaliter intenti ⁊ reſpectu illo rū que ſunt neceſſaria ad illud cuiuſmo di ſunt agētia mere naͣlia que in toto ꝓceſſu vſqꝫ ad vltimū intentū agūt mere neceſſitate naͣli. volūtas aūt alio modo reſpicit finē in quo bonitas oīs eſt qꝛ ne ceſſario ⁊ alio mō entia citra finē in qui bus eſt defectus boni qꝛ illa reſpicit cōti genter. ¶ Cōtra iſtā reſponſionē arguit̉ ſic. īpoſſibile eſt aliquod extremū reſpi cere aliud extremū quacūqꝫ neceſſitate qͥn tāta neceſſitate reſpiciat qd̓cūqꝫ me diū neceſſario requiſitū inter illa extre ma. alioqͥn neceſſariū depēderet neceſſa rio a nō neceſſario. gͦ qua neceſſitate vo lūtas tendit in finē ea neceſſitate tendit ī on̄ſionē finis ſine qua impoſſibile eſt ip ſam tendere in finē. Si 3º inſtet̉ ad mīo rē aliter ab alijs dr̄ ad minorē ꝙ nō ꝯſi deratio finis nō ꝓpͥe ꝓhibet volūtatem a fruendo. vn̄ pōt alit̓ argui ⁊ cōcludi ꝙ volūtas tenebit intellectu in ꝯſideratōe finis ſic. qͥcquid neceſſario quieſcit ī ali quo ſibi pn̄te neceſſario tenet illud ſibi pn̄s ſi pōt. volūtas ꝑ te neceſſario quieſ cit in fine ſibi pn̄te. gͦ neceſſario tenꝫ illū ſemel pn̄tatū ut ſit ſemꝑ ſibi pn̄s. ꝓbaº maioris inductiue ſi graue neceſſario qͥ eſcit in centro neceſſario ſe facit preſens cētro ſi pōt ⁊ centrū ſibi ⁊ neceſſario te net illā preſentiā ꝙͣtum pōt. Iſtud appa ret in appetitu ſenſitiuo ſi neceſſario.ſ. qͥeſcit in appetibili ſibi pn̄te neceſſario ꝙͣ pōt tenet ſenſuꝫ in iſto appetibili ut ſit ſibi pn̄s ad delectandū. ꝓbat̉ etiā ma ior rōe qꝛ ꝙ aliquid neceſſario quieſcat in aliquo ſibi pn̄te eſt ꝓpter ꝯuenientiā ꝑfectā huiꝰ ad illud: ⁊ propter eandē vi neceſſario appetere ſibi ꝯiūgi ꝙͣtū pōt. hec aūt ꝯiunctio fit in p̄ſentia huiꝰ ad il lud. Alit̓ rn̄det̉ ab alijs ⁊ ꝓbabiliꝰ dicen do ꝙ maior pͥme rōis veritatē hꝫ de agē te neceſſario ꝓprie īpedito cuiuſmōi eſt agens qd̓ ꝓhibet̉ agere ꝓpter aliud vin cens eius virtutē actiuā. in ꝓpoſito aūt non ſic eſt ſꝫ eſt qd̓dā aliud agēs cuiꝰ actio neceſſario eſt p̄uia actōi volūtatis ⁊ ideo illius actōis p̄uie ceſſatio a cōſide rādo large dr̄ impedire volūtatē a volē do ⁊ loquēdo de tali impedimēto negat̉ maior. ſꝫ.n. agēs p̄ſupponēs actōi ſue ac tōem alteriꝰ poſſit illd̓ alteꝝ moueri ad agendū. ⁊ illo ꝓprio agente ip̄m neceſſa rio agat neceſſitate ꝯditionata ſiue ꝯcōi tātie nō tn̄ neceſſario monet illud pͥᵐ ad agendū qꝛ nō ſimpl̓r neceſſario agit. ſic illud qd̓ dr̄ propͥe impeditū ſimpl̓r neceſ ſario ageret ꝙͣtū eſt de ſe ſed iſtud tm̄ de neceſſitate ꝯditōata.ſ. poſita actōe agēti p̄uij ſic̄ pꝫ in exēplo. lꝫ.n. poſito actu po tētie ꝯtingēter agētis neceſſario generet̉ habitꝰ neceſſitate ꝯcōitantie. tn̄ pō ꝯtingēter agēs nō neceſſario ponit actū. Cō tra iſtud arguit̉ ſic. neceſſitas agēdi non ineſt niſi ꝑ aliqͥd intrīſecū pͥncipio actīo pͥncipali.ſ. uolūtati. gͦ illa ē neceſſitas agē di ⁊ ita abſoluta ⁊ tūc reducit̉ rō ut pͥus Si eſt ſimpl̓r neceſſitas ad agendū. gͦ ad faciendū illud ſine quo nō pōt age̓. ſi tn̄ illud ſit in ptāte eius ſicut ē hic. ergo ⁊cͣ.