Seite
Liber in longinqua eā ꝓgreſſam nō deſeruit. ⁊ cre­dit ad eundē finē: niſi ſeip̄am cognouerit ſe ꝑ uenire nō poſſe. Ita dū illud amat hoc q̄rit. ⁊ notū amat illud ꝓpter qd̓ querit ignotū. Sꝫ cur memoria beatitudinis ſue potuit ⁊ memo ria ſui cū ea perdurare non potuit. vt tam ſe noſſet que vult ꝑuenire. qͣꝫ nouit illud qͦ vult ꝑuenire. An cū ſe noſſe amat. nō ſe quā non­dum nouit. ſed ip̄m noſſe amat: acerbiuſqꝫ to lerat ſeip̄am de eſſe ſcientie ſue. qua vult cun­cta comp̄hendere. Nouit aūt quid ſit noſſe: ⁊ dum hoc amat qd̓ nouit etiam ſe cupit noſſe Ubi ergo noſſe ſuū nouit ſi ſe non nouit. nam nouit qd̓ alia nouerit. ſe aūt nō nouerit. hinc em̄ nouit: ⁊ quid ſit noſſe. Quo pacto igitur ſe aliquid ſcientē ſcit: que ſeip̄am neſcit. neqꝫ em̄ alterā mentē ſcientem ſcit ſꝫ ſeip̄am. Scit igitur ſeip̄am. Deinde cū ſe querit vt nouerit querentē ſe iā nouit. Iā ſe ergo nouit. Qua­propter non pōt oīno neſcire ſe. Que dum ſe neſcientē ſcit: ſe vtiqꝫ ſcit. Si aūt ſe neſcientē neſciat. nō ſe querit vt ſciat: Quapropter eo ip̄o quo ſe querit. magis ſe ſibi notā qͣꝫ ignotā eſſe cōuincit̉. Nouit em̄ ſe querentē atqꝫ neſci entē: dū ſe querit vt nouerit. Quid ergo dice mus. An qd̓ ex ꝑte ſe nouit: ex ꝑte non nouit Sed abſurdū eſt dicere: nō eam totā ſcire qd̓ ſcit. Non dico totū ſcit: ſꝫ qd̓ ſcit: tora ſcit. Cū itaqꝫ aliquid de ſe ſcit: qd̓ niſi tota nō pōt. totā ſe ſcit. Scit aūt ſe aliqͥd ſcientē. nec pōt quicqͣꝫ ſcire niſi tota. Scit ſe igitur totaꝫ. Deinde qͥd eius ei tam notū eſt qͣꝫ ſe viuere. De proprijs mentis que non poteſt igno­rare. Capitulum. IIII. On pōt aūt ⁊ mens eſſe ⁊ nō viuere qn̄ habet etiā amplius vt intelligat Nam ⁊ anime beſtiarum viuunt: ſed non intelligunt. Sicut ergo mens tota mens eſt. ſic tota viuit. Nouit aūt viuere. ſe. Totam ſe igitur nouit. Poſtremo cū ſe noſſe mens q̄ rit: mentē ſe eſſe iā nouit. alioquin vtrū ſe que rat ignorat: ⁊ aliud ꝓ alio forſitan querat. F eri em̄ pōt vt ip̄a nō ſit mens. atqꝫ ita dum mē tem noſſe querit: non ſeip̄am querat. Qua­propter qm̄ cum querit mens quid ſit mens. nouit qd̓ ſe querat. ꝓfecto nouit quod ipſa ſit mens: porro ſi hoc in ſe nouit quod mens eſt. ⁊ tota mens eſt. totam ſe nouit: Sed ecce nō ſe nouerit eſſe mētem: cum aūt ſe querit. hoc tantūmodo nouerit quod ſe querat. Poteſt em̄ etiam ſic aliud ꝓ alio querere. ſi hoc neſcit vt autē non querat aliud pro alio. ꝓculdubio nouit quid querat. At ſi nouit quid querat: ⁊ ſeip̄am querit. ſeip̄m vtiqꝫ nouit. Quid ergo adhuc q̄rit: ꝙ ſi ex ꝑte ſe nouit: ex parte āt ad­hūc q̄rit: non ſeip̄am: ſed ꝑtē ſuā querit. Cum em̄ eaip̄a dicit̉. Deinde qꝛ nouit nōdū ſe a ſe inuentā totā: nouit qͣnta ſit tota. Atqꝫ ita q̄rit qd̓ de eſt. quēadmodū ſolemus q̄rere vt veni at in menteꝫ qd̓ excidit: nec tn̄ penitus exci­dit: qꝛ pōt recognoſci cū venerit hoc eē qd̓ q̄­rebat̉. Sed quo mens veniat in mentē quaſi poſſit mens in mente non eſſe: hūc accedit qꝛ ſi parte inuēta nō ſe totā querit. tn̄ tota ſe q̄rit Tota ergo ſibi p̄ſto eſt: ⁊ quid adhuc querat̉ non eſt: hoc em̄ de eſt quod querit̉: nō illa que querit. Cum itaqꝫ tota ſe querit nihil eius de eſt. Aut ſi non tota ſe querit. ſed pars que in­uenta eſt. querit partem que non dum inuen ta eſt. Non ſe gͦ mens q̄rit cuius ſe nulla pars querit: pars em̄ que inuenta eſt: nō ſe querit. pars autem que nondum inuenta eſt: nec ip­ſa ſe querit: quoniam ab ea que iam inuenta eſt parte non queritur. Quocirca quia necto ta ſe mens querit: nec pars eius vlla ſe querit ſemens omnino nō querit. In quo mens noſſe ſe debeat: ⁊ a quibꝰ ab ſtinere ne eis quaſi proprijs delectetur atqꝫ ī ſe minus nouerit. Ca. v. T quid ergo ei p̄ceptum eſt: vt ſeip̄aꝫ cognoſcat: credo vt ſeip̄m cogitet: ⁊ ẜm naturā ſuam viuat: id ē vt ẜm na turā ſuam ordinati appetat: ſub eo ſcꝫ cui ſub denda eſt: ſupra ea quibꝰ p̄ponēda eſt: ſub illo a quo regi debet: ſupra ea que regere debet. Multa em̄ ꝑ cupiditatē prauā tanqͣꝫ ſui ſit ob lita: ſic agit. Uidet em̄ q̄dā intrinſecus pul­cra: in preſtantiri natura que deus eſt Et cū inſtare debeat vt eis fruat̉: volens ea ſibi tri­buere: ⁊ non ex illo: ſimilis illius: ſed ex ſeipſa eſſe quod ille eſt: auertitur ab eo: moueturqꝫ ⁊ labitur in minus ⁊ minus: quod putat̉ am­plius ⁊ amplius: quia nec ipſa ſibi: nec ei quic qͣꝫ ſufficit recedenti ab illo qui ſolus ſufficit. Ideoqꝫ per egeſtatem ac difficultatem ſit ni­mis intenta in actiones ſuas: ⁊ inquietas de lectationes quas per eas colligit: atqꝫ ita cu­piditati acquirendi noticias ex his que foris ſunt: quorum cognitum genus amat: ⁊ ſentit amitti poſſe: niſi impenſa cura tenet tenean­tur perditqꝫ ſecuritatem: tantoqꝫ ſeipſam mi nus cogitat: quātomagis ſecura eſt: ꝙ ſe non poſſit amittere. Ita cum aliud ſit nō ſe noſſe: aliud nō ſe cogitare. Neqꝫ em̄ multaꝝ doctri naꝝ peritū: ignorare grāmaticā dicimus. cū eā nō cogitat: qꝛ de medicina arte tunc cogi­tat. Cū ergo aliud ſit nō ſe noſſe: ⁊ aliud ſe co gitare: tanta vis eſt amoris. vt ea que cum