![]()
Liber tione male vtendi rebus que per ſenſum corꝑis ſentiunt̉: ita decernitur qͦdcūqꝫ peccatuꝫ vt ſi poteſtas ſit etiā corꝑe compleat̉: intelligē da ē illa mulier dediſſe viro ſuo ſecū ſimul edē dū illicitū cibū. Neqꝫ em̄ pōt pctm̄ non ſoluꝫ cogitādū ſuauit̓: verū etiā efficaciter ꝑpetrādum mente decerni: niſi ⁊ illa mentis intentio penes quā ſumma poteſtas eſt membra ī opus mouēdi: vel ab oꝑe cohibendi male actioni cedat ⁊ ſeruiat. Nec ſane cū ſola cogitatione mens oblectat̉ illicitis: non qͥdē decernēs eſſe facienda: tenēs tn̄ ⁊ volens liben ter q̄ ſtatim vt attigerūt animū reſpui debue rūt: negandū nō eſt eſſe pctm̄: ſed longe minus qͣꝫ ſi ⁊ oꝑe ſtatuat̉ implendū. Et ideo de talibus qͦꝫ cogitationibꝰ venia petenda eſt: Mat. 6 pectuſqꝫ percutiendū: atqꝫ dicendū. Dimit te nobis debita noſtra: faciendū quoqꝫ qd̓ ſe quit̉: atqꝫ in oratione iungendū: ſicut ⁊ nos dimittimꝰ debitoribus noſtrꝭ. Neqꝫ em̄ ſicut in illis duobus primis hoībus ꝑſonā ſuā quiſ qꝫ portabat: ⁊ ideo. ſi ſola mulier cibū ediſſet illicitū: ſola vtiqꝫ mortis ſupplicio plecteret̉. Ita dici pōt in hoīe no: ſi delectationibꝰ illi citis a qͥbus ſe ꝯtinuo debet auertere cogita tio libenter ſola paſcat̉: nec facienda decernant̉ mala. ſed tm̄ ſuauiter in recordatiōe te neant̉: quaſi mulierē ſine viro poſſe damnari: abſit hoc credere. Hec quippe vna ꝑſona ē vnꝰ hō eſt: totuſqꝫ dānabit̉: niſi hec que ſine voluntate oꝑandi: ſed tn̄ cum volūtate animū talibus oblectandi ſolius cogitatōis ſen tiunt̉ eſſe pctā: ꝑ mediatores gratiā remittā tur. Hec itaqꝫ diſputatio qua in mēte vniuſcuiuſqꝫ hoīs queſiuimꝰ quoddā rōnale cōiu giū cōtemplationis ⁊ actionis: officijs ꝑ que dā ſingula diſtributis. tamē in vtroqꝫ mentꝭ vnitate ſeruata: ſalua illius veritatis hiſtoria. quā de duobus primis hoībꝰ: viro.ſ. eiuſqꝫ muliere: de quibus ꝓpagatū eſt genꝰ huj. Coꝝ. ij. manū: diuina tradit auctoritas. Ad hoc tm̄modo audienda eſt: vt intelligat̉ apl̓us: ima ginem dei viro tm̄ tribuendo non etiā femine: qͣꝫuis in diuerſo ſexu duoꝝ hoīm aliquid tn̄ ſignificare voluiſſe quod in vno homine quereretur. De eorum ſententia que in vno hoīe mētem in ꝑſona viri: ſenſum aūt corporis in ꝑſo na mulieris accipiēdū eē dixer̄t. Ca. XIII. Ec me fugit quoſdā qui fuerūt ante nos egregij defenſores catholice fidei ⁊ diuini eloquij tractatores: cū in hoīe vno cuius vniuerſam aīam bonā quē dam paradiſum eſſe ſenſerūt: duo iſta requirerent: virum mentem: mulierem vero dixiſſe corꝑis ſenſum. Et ẜm hanc aūt diſtribu tionē qua vir ponit̉ mens: ſenſus vero corporis mulier: vident̉ apte oīa cōuenire: ſi cō ſiderata tractent̉. niſi ꝙ in om̄ibus beſtijs et volatilibꝰ ſcriptū eſt. Non eſſe inuentū viro Gen̄. 2. adiutoriū ſimile illi: ⁊ tunc eſt ei mulier facta de latere. Propter qd̓ ego non putaui ꝓ mu liere ſenſum corꝑis eſſe ponendū: quē videmus nobis ⁊ beſtijs eſſe cōmunē: ſed aliquid volui qd̓ beſtie non haberent: ſenſumqꝫ corporis magis ꝓ ſerpente intelligendū exiſtimaui: qui legit̉ ſapientior oībus pecoribꝰ ter re. In eis qͥppe naturalibꝰ bonis: que nobis ⁊ Gen̄. 3. irrōnalibus aīalibus videmus eſſe cōmunia viuacitate quadā ſenſus excellit: nō ille de qͦ ſcriptū eſt in epl̓a: que eſt ad hebreos: vbi legitur: ꝑfectoꝝ eſſe ſolidū cibū. qui ꝑ illū habi Heb̓. tū exercitatos habent ſenſus ad ſeꝑandum bonū a malo. Illi quippe ſenſus nature rōnalis ſunt ad intelligentiā ꝑtinentes. ſed iſte ſenſus qͥ eſt quinqͥpertitus in corꝑe. ꝑ quem non ſolū a nobis. verūetiā a beſtijs corꝑalis ſpecies motuſqꝫ ſentit̉. Sed ſiue iſto ſiue illo j. Corꝭ. ij. ſiue aliquo alio modo accipiendū ſit: qd̓ apoſtolus. virū dixit imaginē ⁊ gloriā dei: mulierem aūt gloriam viri. apparet tn̄ cum ſcd̓m de um viuimus: mentē noſtram in indiuiſibilia eius intentā: ex eius eternitate: veritate: ca ritate proficienter debere formari. Quidaꝫ vero rōnalis intentionis noſtre: hoc eſt eiuſdē mentis in vſum mutabiliū corporaliumqꝫ rerum: ſine quo hec vita non agit̉ dirigendū non vt confirmemur huic feculo finem ꝯſtitu Roma. 12 endo in bonis talibꝰ: ⁊ in ea de torquēdo beatitudinis appetitū: ſed vt quicqͥd in vſu tēporaliū rationabiliter facimus: eternoꝝ adi piſcendoꝝ contemplatione faciamus: ꝑ iſta tranſeuntes: illis inherentes. In que officia propria ſapientia ⁊ ſcientia dei dantur. Ca. XIIII Abet em̄ ⁊ ſcientia modum ſuū bonum: ſi quod in ea inflat vl̓ inflare aſ ſolet: eternorū caritate vincatur: q̄ non inflat: ſed vt ſcimus edificat. Sine ſcien tia quippe nec virtutes ipſe quibꝰ recte viuit̉ pn̄t haberi: ꝑ quas hec vita miſera ſic gubernetur: vt ad illā que vere beata eſt peruenia tur eternam. Diſtat tn̄ ab eternorum contēplatione actio qua bene vtimur temꝑalibus rebꝰ: ⁊ illa ſapientie: hec ſcientie deputatur. Ꝙͣuis em̄ ⁊ illa que ſapientia eſt: poſſit ſcien tia nūcupari. ſicut ⁊ apoſtolus loquit̉: vbi dicit. Nunc ſcio ex parte. tunc autem cognoſcā j. Thi. 13 