Di..II.relatiuo. ⁊. c. 3. ſi pater nō eſt aliquid adad ſe nō eſt oīno qͥ relatiue dicat̉ ad aliquid. Eſt igit̉ eēntia in re ad ſe ⁊ non adaliqͥd. ⁊ in re pr̄ inquantū pr̄ relatiue dicitur. nō eſt aūt formal̓. eadē entitaſ adſe ⁊ nō ad ſe. igit̉ ⁊cͣ. ¶ Itē in eodē. c. 5.vel. 12. nō eo verbū qͦ ſapīa. qꝛ verbū nōad ſe dicit̉ ſed tm̄ relatiue ad eū cuiꝰ verbum dicit̉. ſicut filius ad pr̄em. ſapīa vero eo qͦ eēntia. Intelligit gͦ Aug. ꝙ ſicutpr̄ nō eo qͦ eſt pr̄ eſt ſapīa ⁊ eēntia. ita nōeodē ē pr̄ ⁊ deus. Et ex hoc ꝯcludit̉. caº.14. de minoribus quapropter nō. qꝛ pr̄nō eſt filius. ⁊ filius nō eſt pr̄ aūt ille ingenitus. ille aūt genitus iō n̄ eſt vna eēntia. qꝛ his noībus relatīa eoꝝ on̄dunt̉.vterqꝫ aūt ſimul vna ſapīa ⁊ vna eſſentia. eſt igit̉ ẜm ip̄m talis nō idemptitasrel̓onis ad abſolutū in diuinis ꝙ ſi vnūerit quo reſpectu alicuiꝰ. alteꝝ nō erit qͦreſpectu eiuſdē. eſſe aūt quo cōuenit alicui ẜm eius rōnem formalē. gͦ vnū eorūnō eſt de rōne formali alterius: ſꝫ extraeam. ⁊ per ꝯn̄s nō eſt idem formal̓r alteri. qꝛ ſic ſupra expoſita eſt rō eius qd̓ eſtnō eē formal̓r idē. ⁊ tn̄ ex hoc nō ſeqͥturſimpl̓r diuerſitas vel nō idemptitas realis eſſentie ⁊ rel̓onis. nō enim illud qͦ pr̄eſt pr̄ eſt. aliud ab eſſentia ſed idem ẜmAug. 2. li. de ci. dei. c. io. ideo ſimplex dr̄deus qm̄ qd̓ habet hoc eſt. excepto ꝙ relatiue quecūqꝫ ꝑſona ad alterā dr̄ nec ēip̄a. ſicut pr̄ hꝫ filiū ⁊ nō eſt filius. ſꝫ qͥcquid hꝫ pater in ſe ad quod ꝑ cōſequēsnō dicit̉ relatiue illud eſt ip̄e vera idemptitate licet non formali.Ad primum argu.principale dico ꝙ maior ſic eſt intelligēda quecūqꝫ aliqua idēptitate ſūt eadeꝫalicui illa tali idemptitate īter ſe ſic ſūteadē. qꝛ nō poteſt cōcludi aliqua idemtitas extremoꝝ inter ſe niſi ẜm illā idētitatē ſunt eadē medio ⁊ mediū in ſe ſicſit idem. ⁊ per hāc ꝓpoſitionē ſic intellectā tenet oīs forma ſyllogiſtica. omiſſa enī altera cōditione vel vnitatis medij in ſe vel extremoꝝ ad mediū nō eſtſyllogiſmus ſed ꝑalogiſmus accn̄tis. cūaccipit̉ in minori ꝙ quicqͥd eſt in eēntiadiuina eſt idē illi eēntie. nō eſt veꝝ intelgendo de idemptitate formali. ⁊ iō nonpōt ꝯcludi formalis idēptitas extremorū inter ſe. ꝙͣdiu aūt ſtat formalis diſtinctio relationū ſuppoſiti ſtat formal̓ diſtinctō ſuppoſitoꝝ. ¶ Et ſi dicas ꝙ ſaltem ex idēptitate reali eoꝝ ad eſſentiaꝫconcludā idemptitatē realē eoꝝ inter ſedico ꝙ eēntia nō habꝫ idemptitatē talēvnicā.ſ. ſubſiſtentie ꝓut ꝑſone vel perionalia vt extrema vniunt̉ in eēntia. et iōnō p̄t ꝯcludi idemptitas ſubſiſtentis vl̓ſubſiſtentie per rōnem idemptitatis eorum in eēntia vt in medio. ¶ Per hocpatet ad talia ſophiſmata. hic deus eſtpater. filius eſt hic deꝰ. gͦ filius eſt pr̄. qd̓ꝯfirmat̉. qꝛ medio exn̄te hoc aliqͥd neceſt extrema cōiungi. ¶ ℟º ꝙ ſic̄ in creaturis cōe ſe habet vt quale quid. ſingulare vt hoc aliqͥd. ita hic. eēntia cōis perſonis habet rōnem qualis quid. ⁊ perſona hꝫ rōnem huius alicuius. medium gͦhoc eſt quale quid ⁊ nō hoc aliqͥd ꝯcludit̉ aūt idemptitas extremoꝝ in ꝯcl̓oneac ſi mediū fuiſſet hoc aliquid. Sil̓r ibividet̉ eſſe fallacia accidentis ⁊ ꝯn̄tis. qꝛli deus accipit̉ in p̄miſſis pro alio ⁊ alioſuppoſito. ⁊ ſil̓r fallacia eſt figure dictionis cōmutando quale quid in hoc aliquid. ¶ Ꝙ ſi arguas. deitas eſt pater filius eſt deitas. gͦ ⁊cͣ. ℟º licet deitas n̄ ſuꝑponat ꝓ alio ſuppoſito in maiori ⁊ īminori. tn̄ eſt ibi fallacia figure dictōis cuꝫmutando quale quid in hoc aliquid. nihil autē aliud eſt ſic cōmutare ꝙͣ ex vi illatōnis interp̄tari illud habe̓ rōneꝫ huius alicuius qd̓ habet rōnem qual̓ cuiita ſic inferēs ſuppoſitū de ſuppoſito interpretat̉ mediū cōe eē idem ẜm rōnemexiſtentie vel ſubſiſtentie. quod falſū eſtꝘ ſi ſalteꝫ arguas extrema realit̓ eēidem inter ſe. qꝛ etiā in medio ſūt idem
