Seite
Q.VII. concedo ꝙ poteſt inferri idēptitas eſſen tialis nō formalis vel ſuppoſitiua. et iō nō debet inferri ꝙ filius eſt pr̄. qꝛ ibi de notatur ex vi illatōnis ⁊ ſermonis idē titas formalis. vl̓ hypoſtatica. ſed ſic dꝫ inferri filius eſt idem cū eo quod eſt pr̄. vel filius eſt id qd̓ eſt pater. Ꝙ ſi ad huc confirmet̉ illa maior argumēti pͥn cipalis per hoc ꝙ negare. eam videt̉ de ſtruere pͥmū pͥncipium. ponendo.ſ. affi­mationē ⁊ negationē eſſe veras de eodē ℟º. de aliquo habēte verā idempti tatē ſed nō tantū vnicā realitatē forma lem neceſſe eſt idem rōne vniꝰ realitatis vere p̄dicari formaliter de illa ⁊ de alia realitate formali formal̓r nō p̄dicari: ſi­cut albedo rōne alicuius realitatis quā habet in ſe cōuenit cū nigredine. ⁊ ratōe alterius nō real̓r cōuenit ſed differt. nec affirmatio ⁊ negatio de eodē rōne eiuſ dem realitatis formal̓r dicunt̉. Ita h̓ pr̄ rōne eēntie eſt idem qͥdditatiue filio. et rōne ꝓprietatis nō eſt idem formal̓r nec hypoſtatice filio. nec dicunt̉ affirmatio ⁊ negatio de eodē reſpectu eiuſdē. Si cōtra hoc arguas. ꝙ affirmatio differt ab affirmatōne cuiꝰ vniꝰ negatio dicit̉ d̓ alia vel ſtat cum alia. qꝛ neutrū ē veruꝫ de affirmatōne cōtradicēte illi negatōi. gͦ ſi deitas ſtat cū nō paternitate puta in alia ꝑſona.ſ. filij. ip̄a deitas differt a pa ternitate que nunꝙͣ ſtat in eodē cum nō paternitate. ℟º. maior poſſet cōcedi de nō idemptitate formali vel de n̄ ade­quata. qꝛ vnū illorū nō determinat̉ ad alterū exquo ſtat cum eius oppoſito. vl̓ ſub alijs verbis de nō idemptitate ꝯuer tibili ⁊ preciſa. ſed ſi maior accipiat di ſtinctionē realem ſimpl̓r neganda eſt. ſi­cut patet in albedine accipiendo ꝓpriaꝫ realitatem vnde ſumit̉ genus illi ex ſe n̄ repugnat differētia oppoſita.ſ. nigredi­nis. tamē realitati vnde ſumit̉ differētia ſpecifica albedinis differētia nigredinis repugnat. ⁊ iſta reſpōſio debet intelligi­ꝙͣtum ad 2ª ꝑtem maioris que dicit ꝙ altera affirmatio ſtat cū negatōne. ſed pͥ ma pars maioris que accipit negationē de affirmatōne dici poſſet illa maior cō cedi quo ad illā ꝑteꝫ. ſi intelligat̉ dici ne ceſſario ⁊ vniuerſaliter ⁊ per rōnem ꝓ priam huiꝰ de quo dicit̉. ⁊ hoc qn̄ ꝯtra­dictio illa de qua eſt ẜmo eſt realis ſiue rei ad non rem. nō aūt rōnis ad non ra tionem. nam tūc nō ſequitur niſi diſtin­ctio rationis affirmatōnis ab affirmati on. Applicando primaꝫ partem maio ris vt vera eſt ad propoſitū: ſequitur ꝙ filius realiter diſtinguitur a patre. non autem ẜm ꝙ deꝰ vel deitas. quia de deo non dicitur non pater neceſſario ⁊ vni­uerſaliter. nec per rōnem ſubiecti. lꝫ ẜm aliquos dicat̉ particularit̓ rōne ſuppoſi ti illius ſubiecti. Ꝙ ſi arguas illud qͦ pater diſtinguit̉ a filio ſit a a. inquantū a. aut eſt idem eſſentie aūt aliud. ſi aliud hoc eſt incōueniens. ſi inquantum a. eſt idem. igit̉ inquantū diſtinguit eſt idem. ⁊ per ꝯn̄s eēntia diſtinguit. ℟º ⁊ dico ꝙ nec verū eſt a. inquantū a. eſt idē eēn­tie. nec a inquantū a. eſt aliud ab eēntia ⁊ hoc intelligendo illud quod ſequit̉ re­duplicatione inquantū accipi ẜm rōem ſuam formalē. ⁊ cū hoc etiā eſſe rōnem formalē inherentie p̄dicati. ſic̄ diſtinxi ſuꝑius in talibus ſermonibus in queſti on de vnitate obiecti fruibiliſ. hoc etiā patꝫ in exemplo. homo enī ⁊ nō homo ſunt oppoſita īmediata. ⁊ tamē forma­liter de aliquo cum reduplicatōne neu­trū dicit̉. ſicut albū nec inqͣtum album eſt homo nec inquantū albū eſt nō hō. Et ſi dicas. ideꝫ ⁊ aliud circa ens ſūt immediate oppoſita. dico ꝙ non ſequit̉ ſunt immediate oppoſita. gͦ alterum p̄­dicatur de quolibet cum inquantū. ita ꝙ rō ſubiecti ſit formalis rō inherentie alterius ꝑtis ꝯtradictōnis. ſed ſufficit ꝙ alterū contradictoriorum vere inſit cui libet ſubiecto licet n̄ per ſe rōne ſubiecti Si aūt accipiat̉ li inquantuꝫ primo mō vt tm̄ notet a. accipi ẜm ſuam ratōnem