Seite
Q I. que neceſſario coexigat alid̓ a ſe. tale.n. neceſſario coexigēs aliud a deo nō eſſet illo coexacto nō exiſtente. ⁊ ꝑ ꝯn̄s aliqͥd quod ꝑfecte eēt idem deo nō eſſꝫ aliquo alio quod nō eſt neceſſariū ex ſe nō exn̄­te. relatio aūt realis de neceſſitate coexi­git ad ſuū eſſe tertiū illiꝰ rel̓onis. gͦ ī deo nō eſt rel̓o realis ad alid̓ a ſe. Cōtra iſtam ratōeꝫ inſtat̉ pͥmo. qꝛ licꝫ creatura nō ſit neceſſaria in eē actuali. tamē vide tur ꝙ aliquid aliud a deo ſit neceſſariuꝫ in eſſe poſſibili. quia ip̄m poſſibile eē ē neceſſariū qd̓ ꝓbatur ex hoc. quia pͥus videt̉ aliquid poſſibile poſſibilitate eiuſ in ſe ꝙͣ ſit rel̓o dei ad ip̄m. nam nō ē po tentia in aliquo niſi reſpectu poſſibilis in ſe. quia ad impoſſibile nō eſt potētia. ergo relatō dei ad creaturā inqͣtū poſſi bilis nō coexigit aliqͥd quod nō eſt ſb̓ il la ratōne neceſſariū ſb̓ qua termīat. re latio aūt in deo ad creaturā vt poſſibi lem videt̉ eſſe eadē cū rel̓one eius ad cre aturam vt actualē ꝑ illam deductōnem poſitā ꝓ pͥma opi. ad pͥmā queſtionem ergo aliqͣ relatō pōt eſſe in deo ſtante ne ceſſitate eius ſimplicit̓ ad creaturam vt poſſibilē. ⁊ eadem etiā eſt cū illa que eſt ad creaturam vt actualē. Item ſi cre atura habꝫ eſſe qͥdditatiuū inquantum habet eſſe exemplatū. ẜm vnā poſitōem iſtud eſſe creature ē neceſſariū. igr̄ reſpe ctus ad iſtud vt ſic videt̉ poſſe eſſe abſꝫ poſſibilitate cū eo in quo ē talis reſpcūs Item ſi ph̓i ponerēt aliqͣ alia a deo ꝓ ducta eē formalit̓ neceſſaria ſic̄ dictū eſt de opi. Ariſtꝭ. ⁊ Auic. di. 8ª: tūc reſpec tus ad illa poſſet eſſe idē deo ⁊ tamē ſta ret neceſſitas entitatꝭ diuīe quia termi illius rel̓oniſ ẜm illā poſitōnē eſſet neceſ ſarius. ergo tenēdo poſitōeꝫ ph̓oꝝ qͥ fa mē negabāt in deo rel̓onem realem iſta rō iam poſita ex ſimplicitate ⁊ neceſſita te dei nō videt̉ ſufficiēs. Item. 4º. tūc in nulla creatura magꝭ neceſſaria debēt poni reſpectuſ realis ad minus neceſſa riū. ⁊ ita in corꝑibus celeſtibus nō eſſet reſpectꝰ real̓ ad gnabilia ⁊ corruptibilia Ad iſta quāuiſ ad duo pͥma poſſit rn̄de ri quaſi vno mō. Ad pͥmū ꝑ hͦ ꝙ eē poſ ſibile nō eſt niſi eſſe ẜm qͥd. quia hoc eſſe nō ē ſimpl̓r eſſe creature ſic̄ nec eſſe ho­minē mortuū eſt eſſe hominis. nec plus ponit iſta poſſibilitas ī re ꝙͣ cecitas in o culo. ⁊ ideo ad ip̄m nō eſt aliqua relatō ſimplex ſed ẜm qͥd. Ad 2ᵐ ſimili mō: ꝙ eſſe exemplatū nō eſt eſſe niſi ẜm quid. ⁊ ideo habitudo ad talem terminū non eſſet realis ſicut ⁊ terminꝰ nō eſt realis. Tamē poteſt dici vna reſpōſione ge­nerali ad omēs iſtas inſtantias ꝙ neceſ­ſarium ex ſe vt dictū eſt nō mutabitur. ẜm aliquid ꝑfecte idem ſibi qͣcunqꝫ poſi tōne poſſibili vl̓ impoſſibili facta circa aliud a ſe. quicqͥd aūt eſt imꝑfecte ſim­plici eſt idē ſibi ꝑfecte gͦ neceſſariū ex ſe­igitur nihil in eo pōt mutari quocunqꝫ poſito circa aliud nihil autē alid̓ a deo ē ita formaliter neceſſariū ſic̄ deus: ẜm quācūqꝫ poſitōeꝫ. quia ſi poneret̉ aliqͥd formalit̓ neceſſariū nō tamē ſine omī de pendētia ad pͥmū neceſſariū ⁊ ideo non ex ſe neceſſariū. igit̉ nulla realitas in pͥº mutabit̉ propt̓ ponē quācunqꝫ circa ali­quid tale qd̓ nō ē ex ſe formalit̓ neceſſa­riū. fieret aūt mutatio in aliqͣ realitate ī pͥmo ꝓpt̓ mutatōeꝫ in alio a ſe ſi aliqua realitas in ip̄o neceſſario exigeret aliqͥd alid̓ a ſe. Et tūc ad duas inſtātias d̓ poſ­ſibili ⁊ eē qͥdditatio ẜm aliqͦs. ℟º. pͥº. nō ē illd̓ poſſit ex ſe neceſſariū ī tali eē etiā neceſſariū poſſit formalit̓ ſic̄ ē deuſ ex ſe actꝰ nec̄arius. 2º. nec ille qͥdditates ſūt ex ſe neceſſarie in illo eſſe qͥdditatio ſed ꝑ participatōnē ſūt ſic neceſſario entes. nec 3º. creature ſi eſſēt neceſſarie ẜm phi­loſophos eſſent ita neceſſarie ſicut pͥmū ſed haberent neceſſitatem tantum par­ticipatam. ⁊ ideo ponere iſta non eē nō eſſet ita impoſſibile ſicut aliquam reali­tatem in pͥmo non eſſe. quia nullū iſto. rum eſt ita neceſſarium ſicut quecunqꝫ realitas in pͥº eſt neceſſaris. ⁊ tūc ex hac bo 2